باستان گرایی در هنر دوره قاجار با تأکید بر نقوش برجسته

این پژوهش توصیفی، با بهره گیری از شیوه اسنادی- تاریخی، به بررسی دلایل شکل گیری باستان گرایی دوره قاجار و عوامل موثر بر آن توجه داشته و خصوصیات و ارزش های آن در هنرهای تجسمی دوره قاجار را با تأکید بر نقوش برجسته مورد بررسی قرار داده است.‏ نقوش برجسته، نقاشی ها و تصاویر دوران قاجار از نظر اهمیت و نقش سیاسی، اجتماعی آن ها مورد کنکاش قرار گرفته اند. برای ارزیابی از تصویرگری دوره قاجار، به چگونگی بهره جویی از تصویر برای تثبیت اقتدار پادشاهی، تقویت هویت ملی در دوران قاجاریه، پرداخته شده است. استدلال اساسی این پژوهش بر این نکته تأکید دارد که در دوره قاجار و به خصوص در دوره فتحعلی شاه ساز و کار هنری، یک برنامه منسجم و مشخص تبلیغاتی و فرهنگی را تشکیل می داد که به صورت آگاهانه، یکی از اهداف بلند مدت آن احیاء شکوه تاریخ ایران باستان بوده است؛ و با بهره گیری از نقش ها و تصاویر دوران پر شکوه ایران باستان در جهت بهره گیری سیاسی- اجتماعی و بالا بردن جایگاه و منزلت شاهان دوره قاجاری است. این تحقیق تلاش داشته که ابعاد جدیدی از رابطه هنر با ساختار قدرت و تقویت هویت ملی در دوره قاجار را با توجه به تحولات سیاسی و اجتماعی معرفی نماید.