بررسی تنوع ژنتیکی ناحیه igs و ارتباط این ناحیه با سرعت رشد گونه ها و جمعیتهای مختلف آرتمیا در شرایط آزمایشگاهی

آرتمیا با دارا بودن ارزش غذایی بالا غیر از اهمیت زیاد در آبزی پروری در تحقیقات بیولوژی نیز بسیار ارزشمند می باشد. جمعیت های مختلف این سخت پوست دارای سرعت رشد و بقاء مختلفی در شرایط اپتیمم رشد آزمایشگاهی می باشند. در این تحقیق a. franciscana، a. sinica، a. urmiana، آرتمیای پارتنوژنز دریاچه ارومیه و دریاچه مهارلو در شرایط آزمایشگاهی با استفاده از نمک افیانوس (instant ocean) کشت داده شده و میزان رشد و بقاء در طول دوره پرورش با هم مقایسه شد. تغذیه آرتمیا با استفاده از جلبک تک سلولی dunaliella salina و مخمر غنی شدهsaccharomyces cerevisiae طبق جدول استاندارد غذادهی صورت گرفت. نتایج نشان داد در مراحل مختلف رشد، جمعیت های مختلف آرتمیا سرعت رشد متفاوتی را از خود نشان می دهند و نهایتا a. urmiana به عنوان بزرگترین آرتمیا دارای اختلاف آماری با بقیه تیمارها بود. همچنین a. urmiana کمترین میزان بقاء و a. franciscana بالاترین بقاء را به خود اختصاص دادند (p<0.05). در بررسی میزان رشد و بقاء a. urmiana صید شده از ایستگاه های مختلف دریاچه ارومیه نیز تنوع درون گونه ای زیادی از خود نشان دادند. بررسی پلی مورفیسم ناحیه igs به روش pcr نشان داد این ناحیه تنوع بسیار زیادی در فاصله اندازه مابین 6000-5000 جفت باز دارد. بررسی تنوع مولکولی این ناحیه در بین جمعیت های آرتمیای مورد مطالعه به روش rflp نیز نشان داد که این تنوع مولکولی فراتر از حد انتظار بوده و می توان از این تنوعات به عنوان یک مارکر مولکولی مناسب برای شناسایی جمعیتها و گونه های آرتمیا استفاده نمود. این نتایج همچنین در تائید یافته های قبلی تنوع مولکولی زیادی را در بین ایستگاه های مختلف آرتمیای دریاچه ارومیه نشان داد که با نتایج مشاهده شده از رشد و بقاء بسیار همخوانی داشت. این تحقیق با اینکه تنوع مولکولی ناحیه igs و همچنین اختلاف در میزان رشد و بقاء آرتمیا را گزارش نمود لیکن ارتباط مستقیمی ما بین تنوع این ناحیه و ویژگیهای فنوتیپی ارائه نداد.