تولید لیشمانیا تارنتولی بیان کننده ژن hpv16e7 فیوز شده با nt-gp96 و بررسی ایمنی زایی آن در مدل توموری موش c57bl/6

خلاصه: سرطان دهانه رحم، دومین سرطان رایج در زنان دنیا است که نتیجه عفونت با ویروسهای پاپیلومای انسانی (hpv) است. عمده ترین انواع ویروسهای پاپیلوما که ایجاد سرطان دهانه رحم می کنند، نوع 16 و 18 می باشند و یکی از مهمترین پروتئین های انکوژن موجود در آنها، پروتئین e7 می باشد که می تواند هدف ایمنوتراپی در سرطان های سرویکال باشد. واکسن زنده یکی از واکسن هایی که در مقابل عفونت پاپیلومای انسانی می تواند وقوع سرطان دهانه رحم را کاهش دهد. در حقیقت، live vector vaccines آنتی ژن را مشابه به ارگانیسم نوع وحشی در اختیار سیستم ایمنی قرار می دهند. اگرچه استفاده از وکتورهای زنده نوترکیب در استراتژی های جدید تهیه واکسن مورد توجه زیادی قرار گرفته اند، اما کاربرد آنها در انسان به عنوان کاندید واکسن با مشکلات زیادی از جمله انتقال و عرضه نامطلوب آنتی ژن، بیماریزایی و سمیت خصوصا برای افراد دارای نقص ایمنی مواجه بوده است. بنابراین نیاز به استفاده از واکسنهای نوترکیب زنده ای می باشد که قدرت افزایش عرضه آنتی ژن و پاسخ های ایمنی کارآمد را بدون خطر ایجاد بیماری در انسان داشته باشند. در این پروژه، یک وکتور انگلی غیرپاتوژنیک، لیشمانیا تارنتولی، برای بیان پروتئینهای e7 فیوز شده به ناحیه n ترمینال پروتئین شوک حرارتی gp96 استفاده قرار گرفت. هدف: تولید واکسن زنده نوترکیب بیان کننده e7 فیوز شده با n – ترمینال gp96 علیه hpv و ارزیابی پاسخ های ایمنی و اثرات حفاظتی واکسن زنده در مدل های توموری موش می باشد. روش: به منظور ارزیابی توانایی واکسن زنده علیه عفونت hpv ازانگل لیشمانیا تارنتولی بیان کننده ژن فیوژن e7-nt-gfp استفاده شد به این صورت که کلونینگ ژن e7-nt-gfp در وکتور بیان لیشمانیایی انجام گرفت. سپس انگل لیشمانیا با پلاسمید حاوی ژن e7-nt-gfpترانسفکت شد. به منظور تأیید بیان پروتئین فیوژن e7-nt-gfp در انگل لیشمانیا تارنتولی آنالیز وسترن بلات انجام شد. واکسن زنده به صورت زیر پوستی به موش های c57bl/6 تزریق گردید. سنجش پاسخ های ایمنی سلولی و همورال در گروه های مختلف قبل و بعد از چالش با سلول های tc1 با استفاده از تکنیک الایزا انجام شد. نتایج: تزریق زیر پوستی انگل لیشمانیا نوترکیب بیان کننده e7-nt-gfp تفاوت چشمگیری در تولید igg1 در گروه های مختلف نشان نداد در حالیکه سطح تولید igg2a اختلاف معنی داری در بین گروه ها در مقابل برخی آنتی ژن ها در هر دو زمان قبل و بعد از چالش نشان داد. میزان تولید ifn در گروه دریافت کننده l.tar-e7-nt-gfp نسبت به گروه های کنترل در برابر آنتی ژن های مختلف، اختلاف معنی داری را نشان داد. همچنین سرعت رشد تومور در گروه دریافت کننده l.tar-e7-nt-gfp در مقایسه با گروه کنترل پایین تر بود. در آخر می توان نتیجه گرفت واکسن زنده در القای پاسخ ایمنی مناسب، موفق بوده است .