افزایش طول عمر شبکه های موردی متحرک با استفاده از پروتکل مسیریابی با مصرف انرژی بهینه (مطالعه موردی: عملیات نجات و جستجو، نظارت محیطی)

پروتکل aodv یکی از پرکاربردترین پروتکل های مسیریابی در شبکه های موردی متحرک می باشد. در این رساله چالشها و موانع موجود در بهینه سازی مصرف انرژی شبکه های موردی متحرک را که از پروتکل مسیریابی aodv استفاده می کنند مورد بررسی قرار داده و دو روش برای بهبود این پروتکل ارائه داده ایم. در روش اول که آنرا eaodv نامگذاری کرده ایم سه پارامتر جدید 1) مقدار سطح انرژی2) میزان سطح و3) تعداد گره هایی که از نظر انرژی و بار در وضعیت مناسبی نیستند، را تعریف کرده ایم. این سه پارامتر داخل بسته های rreq قرار خواهند گرفت و هر گره پس از دریافت بسته های rreq مقادیر پارامترهای خود را به آن اضافه کرده و بر اساس این سه پارامتر اقدام به اکتشاف مسیر خواهد نمود. همچنین قبل از انتشار بسته های rreq منتظر دریافت بسته های rreq از همه همسایه هایش خواهد شد تا از بین آنها و براساس پارامترهای ذکر شده بهترین را انتخاب و پخش کند. همچنین روش دیگری ارائه کرده ایم که در آن گره ها با توجه به انرژی باقیمانده و وضعیت بافر خود به فرایند ارسال بسته های rreq تاخیر اعمال می کنند که باعث انتخاب گره های با انرژی بیشتر و بار کمتر در فرایند اکتشاف مسیر می شود. این پروتکل را eaodv2 نامگذاری کرده ایم. این روش بهبود یافته aodv-e می باشد که در پیشینه تحقیق آورده شده است. نتایج شبیه سازی با مقایسه چهار پروتکل aodv،aodv-e ، eaodv و eaodv2 آورده شده است. نتایج نشان از بهبود 27% برحسب تعداد گره های از کارافتاده، 8/10% برحسب انرژی باقیمانده کل، 1/8% برحسب زمان ازکارافتادگی اولین گره در شبکه و 25/8% برحسب نرخ تحویل بسته eaodv نسبت به aodv را میدهد.