تعیین میزان شیوع چاقی عمومی و شکمی و ارتباط آن با سطح فعالیت جسمانی و برخی عوامل مرتبط در دانش آموزان دختر مدارس ابتدایی شهر مشهد

زمینه و هدف: چاقی و اضافه وزن در کودکان و روند صعودی آن در دهه های اخیر و نیز کاهش سطح فعالیت جسمانی شکل نگران کننده ای به خود گرفته است. با توجه به این که چاقی در این سنین زمینه ساز چاقی در بزرگسالی و عوارض مربوط به آن است و شناسایی عوامل موثر بر آن نقش مهمی در پیشگیری از این عارضه دارد، در این مطالعه به بررسی شیوع چاقی در کودکان و عوامل مرتبط با آن پرداختیم. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی – تحلیلی است که به صورت مقطعی در سال 1390 بر روی 1300 نفر از دانش آموزان سالم 7 تا 12 ساله مدارس ابتدایی دخترانه شهر مشهد انجام گردید. قد و وزن به روش استاندارد اندازه گیری شد. وضعیت چاقی، اضافه وزن و لاغری بر اساس معیار شاخص توده بدن (bmi) برای سن و جنس که توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا (cdc) در سال 2000 تنظیم شده است، تعیین گردید. صدک کمتر از 5 لاغر، بین صدک های 5 تا 15 دارای کمبود وزن، بین صدک های 15 تا 85 وضعیت طبیعی، بین صدک های 85 تا 95 در معرض خطر چاقی (دارای اضافه وزن) و بیشتر از صدک 95 به عنوان افراد چاق ارزیابی شدند. سطح فعالیت جسمانی و وضعیت اجتماعی – اقتصادی به وسیله پرسشنامه تعیین شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بر اساس یافته ها 8/5% از کودکان مورد بررسی لاغر، 1/9% از کودکان دچار کم وزنی، 5/66% کودکان دارای وزن طبیعی، 8/13% کودکان دارای اضافه وزن و 8/4% چاق بودند و یک سوم کودکان فعال و بقیه غیرفعال بودند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که شیوع چاقی و اضافه وزن با وضعیت اجتماعی- اقتصادی، میزان تحصیلات والدین و مناطق مختلف شهری ارتباط دارد. همچنین سطح فعالیت جسمانی با چاقی شکمی، میزان تحصیلات والدین، مناطق مختلف شهری و وضعیت اجتماعی- اقتصادی ارتباط دارد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به میزان شیوع چاقی و اضافه وزن و فعالیت جسمانی کم در کودکان 7 تا 12 ساله شهر مشهد و ارتباط معنی دار آنها با سطح تحصیلات والدین، مناطق مختلف شهری و وضعیت اجتماعی- اقتصادی، ضرورت دارد اقداماتی در راستای آموزش به کودکان و والدین آنها در رابطه با تغییر سبک زندگی و تحرک مناسب انجام گیرد.