فضای باز در مسکن (اهمیت و ضرورت طبیعت در فضاهای مسکونی)

با توجه به افزایش جمعیت و کمبود مسکن طی سالهای اخیر و برخورد یک جانبه اقتصادی با مقوله چند بعدی مسکن ، به تدریج فضای باز (حیاط ) از برنامه طراحی واحدهای مسکونی حذف و یا بسیار محدود گردیده است . این امر در حالی رخ میدهد که علاوه بر وابستگی روانی و جسمانی انسان به فضای سبز و طبیعت ، توازن و پایداری اکولوژیک خرد بومها نیز به فضای سبز وابسته است . همچنین از منظر اجتماعی و فرهنگی ، فضای سبز در هویت بخشی و ایجاد احساس تعلق ، در محلات مسکونی نقش بسزایی ایفا می کند . پژوهش حاضر که بر اساس روش توصیفی _ تحلیلی و با استفاده از اطلاعات و داده های جمع آوری شده از طریق مطالعات میدانی و کتابخانه ای صورت گرفته است ، نشان میدهد ، برخلاف استانداردهای ملی و بین المللی برای کاربری فضای سبز مسکونی ، بخش مسکن در کشور ما در این زمینه با مشکلات و کمبود های بنیادین مواجه می باشد. بر این اساس هدف از این پژوهش تاکید بر ضرورت افزایش ارتباط انسان شهرنشین با طبیعت و ارتقای بینش اکولوژیک در مقابل بینش صرفا یک جانبه اقتصادی می باشد . در نهایت با استفاده از تجزیه و تحلیل موردهای مطالعاتی معماری سنتی و تجربه های موفق کشور های پیشرو درحفظ و ارتقای فضای سبز شهرها ، راهکارهای عملی و طراحی ، به منظور احیای جایگاه حیاط ، هماهنگ با نیازهای امروزه پیشنهاد شده است. دستاوردی که به موجب آن توسعه محلات مسکونی را در جهت توسعه پایدار اقتصادی ، اجتماعی و زیست محیطی سوق میدهد