بررسی میزان آشنایی و به کارگیری فناوری های نوین ( نانو) از نظر دبیران علوم پایه و دانش آموزان (دبیرستانهای دخترانه مناطق 4و8) شهر تهران

با توجه به افزایش نقش فناوری های نوین بخصوص علوم و فناوری نانو در زند گی بشر ، آموزش و فراگیری این علم را برای دانش آموزان و نوجوانان که فردا در صحنه کار و زندگی با آن روبرومی باشند را ضروری می سازد اما آمادگی جامعه ما برای این مهم تا چه حد است ؟ سوال اصلی پژوهش در این است که آگاهی دانش آموزان و دبیران آموزش و پرورش از فناوری نانو تا چه حدی است و موانع اصلی گسترش این آشنایی در چه چیزی است و چه راهکاری برای آن میتوان در نظر گرفت . موارد اساسی دیگر از جمله اینکه آشنایی با نانو برای آموزش و پرورش کشور ما تا چه حد اهمیت دارد و آیا این وزارتخانه مهم دارای انگیزه لازم و نیروی انسانی کافی جهت توسعه یادگیری نانو فناوری را دارد ؟ روش به کار رفته در این طرح ، روش توصیفی از نوع همبستگی می باشدو جامعه آماری آن کلیه دبیران خانم و دانش آموزان دختر مقطع متوسطه مناطق 4و8 آموزش و پرورش مدارس تهران است . بر این اساس سوالات تحقیق به این صورت مطرح شد که میزان آشنایی و بکارگیری فناوری های نوین ( نانو ) توسط معلمان و دانش آموزان تا چه اندازه است و آیا ما بین میزان آشنایی معلمان و دانش آموزان ارتباط معنا داری وجود دارد ؟ و اصلا از دیدگاه معلمان و دانش آموزان وظایف آموزش و پرورش در این خصوص چیست ؟ روایی این تحقیق با استفاده از آلفای کرونباخ 938/0 و تعداد نمونه های پاسخ داده شده دبیران 55 پرسشنامه و برای دانش آموزان 196 پرسشنامه است. نتایج تحقیق نشان میدهد که میزان آشنایی دبیران با فناوری نانو در حدود کم و میزان آشنایی دانش آموزان خیلی کم است و ارتباط معنا داری ما بین آنها وجود ندارد این میزان کم اشنایی نیز به ستاد ویژه فناوری نانو برمی گردد نه به فعالیت های درون وزارت آموزش و پرورش. همچنین میزان آشنایی با فناوری نانو با سابقه تدریس دبیران و میزان تحصیلات آنان ارتباطی ندارد . با توجه به اهمیت فناوری نانو 8/54 درصد دانش آموزان و 4/56 درصد دبیران معتقدند که کلاسها ی نانو می باید در آموزش و پرورش اجباری شده و در کتاب های درسی آورده شود.