تغییرات اینترلوکین 33 (il-33) و اینترلوکین 23 (il-23) در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید

پیش زمینه: آرتریت روماتوئید یک بیماری خودایمنی سیستمیک مزمن است که عمدتا به وسیله پاسخ های التهابی که روی مفاصل و بافت های اطراف آنها اثر می گذارند شناخته می شود. با وجودی که دلیل ابتلا به آرتریت روماتوئید ناشناخته است چنین به نظر می رسد که سیتوکین هایی که به وسیله سلول های مختلف مثل لنفوسیت ها، مونوسیت ها، سلول های اپی تلیال و اندوتلیال تولید می شوند نقش های مهمی را در القا و پیشبرد پاسخ های التهابی ایفا می کنند. در طول سالهای اخیر محققان نشان دادند که il-23 نوع خاصی از سلول های t به نام سلول های th17 را تحریک می کند تا با تولید il-17 نقش مهمی را در التهاب ناشی از خودایمنی بازی کنند. il-33 یازدهمین عضو و تازه ترین عضو شناسایی شده خانواده il-1 است که در سینوویوم افراد سالم و بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید مشاهده می شود اما افراد بیمار سطح بالاتری از بیان را نشان می دهند. il-18 یکی از سیتوکین های خانوداده بزرگ il-1 است که در هر دو ایمنی ذاتی و اکتسابی نقش دارد. تاکنون تحقیقات محدودی روی il-23، il-33 و il-18 در آرتریت روماتوئید انجام شده است. هدف ما از این مطالعه اندازه گیری سطح il-23، il-33 و il-18 در سرم بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید قبل و سه ماه پس از درمان و مقایسه آن با بیماران استئوپورز و افراد سالم بوده است. روش ها: در این مطالعه ما سطح سرمی این سه سیتوکین را با استفاده از روش eliza در30 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید قبل از درمان، 20 بیمار مبتلا به این بیماری سه ماه پس از درمان، 15 بیمار مبتلا به استئوپورز و 16 فرد سالم که از نطر سن و جنس با بیماران مطابقت داشتند اندازه گیری کردیم. نتایج: سطح سرمی il-23 در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید قبل از درمان (7/252±7/1419 پیکوگرم بر میلی لیتر) به طور چشمگیری بالاتر از سطح سرمی آن در بیماران سه ماه پس از درمان (7/209±1/748 پیکوگرم بر میلی لیتر و 009/0 p=)، بیماران مبتلا به استئوپورز قبل از درمان (6/169±9/618 پیکوگرم بر میلی لیتر و 002/0 p=) و گروه کنترل (3/204±07/634 پیکوگرم بر میلی لیتر و 007/0 p=) است. سطح سرمی il-33 در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید قبل از درمان (142/0±47/5 پیکوگرم بر میلی لیتر) به طور چشمگیری بالاتر از سطح سرمی آن در بیماران سه ماه پس از درمان (072/0±34/4 پیکوگرم بر میلی لیتر 001/0p=) و گروه کنترل (076/0±53/4 پیکوگرم بر میلی لیتر001/0 p=) است. علاوه براین تفاوت چشمگیری در سطح il-33 بین بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید و بیماران مبتلا به استئوپورز قبل از درمان ( 142/0±47/5 و 08/0±65/3 پیکوگرم بر میلی لیتر و002/0 p=) وجود دارد. سطح سرمی il-18 در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید قبل از درمان (38/67±12/482 پیکوگرم بر میلی لیتر) به طور چشمگیری بالاتر از سطح سرمی آن در بیماران سه ماه پس از درمان (33/55±67/302 پیکوگرم بر میلی لیتر 004/0 p=)، گروه کنترل (56/47±19/216 پیکوگرم بر میلی لیتر 001/0 p=) و بیماران مبتلا به استئوپورز (72/53±79/316 پیکوگرم بر میلی لیتر، 001/0 p=) است. بحث: نتایج ما نشان داد که il-23، il-33 و il-18 در بیماران آرتریت روماتوئید بسیار فعال هستند و این سیتوکین ها ممکن است به طور نزدیکی در ارتباط با مکانیسم های پاتوژنیک بیماری باشند. کلمات کلیدی: آرتریت روماتوئید، سیتوکین، il-23، il-33، il-18، استئوپورز