تأثیر پروتکل بازتوانی جسمانی برفاکتورهای وابسته به سلامت بیماران cabg

هدف: از روش های معمول برای بهبود کیفیت زندگی، بخصوص در بیماری های مزمن همچون بیماریهای قلبی، بازتوانی است. علی رغم توسعه ی این بیماری در جامعه ، آگاهی و نگرش در خصوص تأثیر این نوع از تمرینات بر روند بهبود بیماری و آمادگی بدنی بیمار اندک است ،لذا این تحقیق در نظر دارد تا اثرات پروتکل بازتوانی جسمانی بر فاکتورهای وابسته به سلامت بیماران cabg را، مورد ارزیابی قراردهد. روش بررسی: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی قبل و بعد تمرین بازتوانی جسمانی انجام شد، برنامه بازتوانی به مدت یک ماه، 3 روز در هفته، هرجلسه به مدت 1 ساعت، برروی 30 بیمار مرد با دامنه سنی 45-60 سال، در دو گروه کنترل(15 n= ) و تجربی(15 n=)، بعد از عمل جراحی cabg در بیمارستان تخصصی قلب جوادالائمه مشهد انجام شد. فشارخون سیستولی زمان استراحت، مسافت 6 دقیقه راه رفتن، قدرت اندام فوقانی و اندام تحتانی و انعطاف پذیری اندام تحتانی، قبل و بعد از انجام بازتوانی درگروه آزمودنی و بعد از بی تمرینی در گروه کنترل مورد بررسی قرارگرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار spss 16 و آزمون های آماری تی وابسته برای ارزیابی تغییرات درون گروهی و تی مستقل برای ارزیابی تغییرات بین گروهی، در سطح معناداری 05/0 ?p مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند. یافته ها:مسافت 6 دقیقه راه رفتن (00/0=p )، قدرت پاها (00/0=p)، قدرت عضلات دست راست (00/0=p)، قدرت عضلات دست چپ (03/0=p) پس از یک ماه بازتوانی افزایش معناداری داشت ولی در شاخصهای فشارخون سیستولی زمان استراحت (47/0=p ) و انعطاف پذیری اندام تحتانی (06/0=p) تفاوت معناداری میان دو گروه تجربی و کنترل مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهد که بازتوانی جسمانی پس از جراحی بیماران عروق کرونر، افزایش معناداری در مسافت 6 دقیقه راه رفتن ایجاد می کند که این مورد نشان دهنده تأثیر بازتوانی بر افزایش استقامت هوازی و بهبود عملکرد قلبی تنفسی بیماران پس از cabg است. همچنین قدرت عضلات دست و عضلات اندام تحتانی بعد از cabg معنادار بود.قدرت عضلانی بیشتر با توانایی انجام فعالیت های روزمره مرتبط است و همچنین سبب بهبود کیفیت زندگی بیمار می شود.