کاربرد مدل ترکیبی gee و مقایسه آن با روشهای معمول در بررسی آستانه حس تشخیص حرکت بیماران مبتلا به پارگی لیگامان متقاطع قدامی زانو

مقدمه : یکی از روشها در مدل سازی داده های همبسته، روش معادلات برآوردی تعمیم یافته (gee) است. در این روش، همبستگی میان مشاهدات درون یک فرد با فرض یک ساختار همبستگی فرضی مدل سازی می شود. کارایی برآورد پارامترها ی روش معادلات برآوردی تعمیم یافته تحت تاثیر نوع ساختار همبستگی قرار دارد. برای بهبود کارایی برآورد پارامترها، روش ترکیبی gee، پیشنهاد شده است، که در آن geeها با ماتریس های همبستگی مختلف با استفاده از درستنمایی تجربی (el) با هم ترکیب شده و برآوردهای کاراتری حاصل می شود. مواد و روشها : در این مطالعه با استفاده از داده های یک مطالعه شبه تجربی که با روش نمونه گیری دردسترس بر روی 60 بیمار مبتلا به پارگی لیگامان متقاطع قدامی حاد انجام شده است، روش معادلات برآوردی تعمیم یافته با ماتریسهای همبستگی پرکاربرد ساختار همبستگی تعویض پذیر ( ) اتورگرسیو مرتبه اول ( ) و میانگین متحرک مرتبه اول ( ) را با روش ترکیبی gee، مقایسه نمودیم. متغیر پاسخ در این مطالعه آستانه حس تشخیص حرکت و متغیرهای جراحی، بریس، چشم، اندام، bmi، سمت غالب، سمت ابتلا، سن نیز به عنوان متغیرهای مستقل در نظر گرفته شدند. از نرم افزار r، جهت برازش مدل ها استفاده گردید. یافته ها : نتایج نشان داد تنها، متغیرهای جراحی بازسازی، سمت ابتلا و اثر متقابل سمت ابتلا و سمت غالب رابطه معنی داری با آستانه حس تشخیص حرکت داشتند، همچنین از بین روشهای استفاده شده، کمترین مقدار qic و کاراترین برآوردها در روش ترکیبی gee به دست آمد. نتیجه گیری : روش ترکیبی gee در برآورد پارامترها نسبت به سایر روشهای گفته شده کاراتر بوده و برای تحلیل داده های همبسته پیشنهاد می شود.