مقایسه ی اثر روش های برگشت به حالت اولیه در خشکی و آب بر تغییرات لاکتات خون و عملکرد بعدی شناگران زن نخبه

هدف. در این پژوهش، اثر روش های بازگشت به حالت اولیه در خشکی و آب، برتغییرات لاکتات خون و عملکرد بعدی شناگران زن نخبه، مورد مقایسه قرار گرفت. روش. این تحقیق از نوع نیمه تجربی کاربردی است. جهت انجام تحقیق، 10نفر از شناگران نخبه باشگاه فولاد مبارکه ی سپاهان، با میانگین سن 2/2 ±8/17 سال، قد 8/5 ± 5/164 سانتیمتر، وزن 9/9 ± 2/59 کیلوگرم و درصد چربی 7/1 ± 4/22، با سابقه ی حداقل3 سال شنای حرفه ای و کسب عناوین قهرمانی کشور، به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. شناگران، پس از تکمیل رضایتنامه و اطلاع از روند تحقیق، در سه روز جداگانه و به فاصله های 48 ساعت، در محل اجرای آزمون حضور یافتند. در هر روز شنای 100 متر کرال سینه، اجرا و پس از آن آزمودنی ها در یکی از روش های بازگشت به حالت اولیه 15 دقیقه ای شامل: 1. خشکی (نشستن در کنار استخر)، 2. شناوری متناوب در آب گرم (c °40/ 2دقیقه)/ آب سرد (c °23/ 1 دقیقه) و3. شناوری در آب سرد (c °23) شرکت کردند. لاکتات خون، ضربان قلب و دمای پوستی شناگران، قبل و پس از اجرای آزمون (صد مترکرال سینه) و درطی مدت بازگشت به حالت اولیه هر 3 دقیقه یکبار اندازه گیری شد. در پایان، برای سنجش احساس بازیکنان از روند برگشت به حالت اولیه، پرسشنامه ی tqr مورد استفاده قرار گرفت. جهت ارزیابی تأثیر روش های بازگشت به حالت اولیه ی منتخب روی عملکرد، اجرای شنای صد متر تکرار گردید و میزان درک فشار از طریق پرسشنامه ی rpe، ثبت شد. یافته ها. نتایج، نشاندهنده ی کاهش معنی دار (05/0p ? )، ضربان قلب پس از شناوری در آب سرد، نسبت به خشکی و کاهش معنی-داری در سطوح لاکتات، پس از شناوری متناوب در آب گرم/ سرد، در مقایسه با خشکی بود. همچنین، پس از روش های شناوری در آب نسبت به خشکی، دمای پوستی، خستگی و میزان درک فشار شناگران به طور معنی داری کاهش یافت و عملکرد بعدی بهبود پیدا کرد. بحث و نتیجه گیری. به نظر می رسد، شناوری در آب گرم/سرد و شناوری در آب سرد، پس از شنای سرعتی بیشینه، سبب تسریع و بهبود روند بازگشت به حالت اولیه، نسبت به خشکی می شود. بنابراین، استفاده از این روش ها، در فواصل استراحتی بین مسابقات و تمرینات شناگران و سایر رشته های سرعتی ـ توانی، توصیه می گردد.