تحلیل نشانه شناختی انقلاب اسلامی ایران

این پایان نامه بنا دارد تا به دنیای ذهنی جریان هایی که در فضای سیاسی اوایل انقلاب اسلامی ایران فعال بودند، راه یابد. لذا برای رسیدن به این مقصود از نظام های نمادین تولید شده توسط آنها استفاده می کند و از میان این نظام های نمادین تصاویری را که آنها در نشریات خود تولید کرده اند را بر می گزیند. دوره ی زمانی ای هم که تحقیق بر آن متمرکز است، از سقوط نظام شاهنشاهی تا اواخر سال 1359 و اوایل سال 1360 است. علت انتخاب این بازه ی زمانی هم آن است که در آن زمان هنوز هیچ گفتمانی در ایران مسلط نشده است و جریان های مختلف می توانند بدون محدودیت، محتوای فکری خود را به واسطه ی نظام های نمادین به دیگران منتقل کنند. به همین منظور سعی بر آن است تا با روش نشانه شناسی به گفتگو با متون تصویری تولید شده توسط نشریات سیاسی آن دوران بپردازیم و افق فکری خود را به افق فکری کنشگران سیاسی ای که در تولید تصاویر مزبور دخیل بودند، نزدیک نماییم. سوال اصلی این تحقیق عبارت است از: تصاویر تولید شده در نشریات گروههای مورد بررسی حاوی چه معناهایی هستند؟ نظریه هایی که این تحقیق بر پایه ی آنها انجام شده است شامل آن دسته از نظریاتی است که واقعیات اجتماعی را برساخته ی ذهن انسان می دانند. به عبارت دیگر هر گونه واقعیت اجتماعی اگر بخواهد در حوزه ی درک انسان قرار گیرد باید در قالب نظام های نمادین برود و همین امر باعث ایجاد شکل تغییر یافته و جدیدی از واقعیت اجتماعی می شود. روشی که در این پایان نامه به آن استناد شده است و با استفاده از آن سعی در واکاوی معناهای موجود در متون تصویری شده است روش نشانه شناسی و تا حدودی تحلیل گفتمان می باشد. نتایجی که در این تحقیق حاصل شده است آن است که گروههای مورد بررسی نشانه های رایج در جامعه را به اسارت خود در می آوردند، به ساده سازی واقعیت ها می پرداختند تا از این طریق معنایی انقلابی و تحریک کننده را به مخاطب خود منتقل کنند؛ زیرا که دال مشترک همه ی گروههای مورد بررسی مبارزه ی خونین بر ضد «غیر» هایشان بود.