ساختارهای زمانی نو در سینما با رویکرد به سینمای ایران

ساختار زمانی نو، شیوه ای نوین در روایت فیلم است که در آن فیلمساز از طریق دستکاری در روابط زمانی روایت داستان فیلم به نوعی تماشاگر فیلم را دچار نوعی چالش در فهم داستان می نماید که در واقع نوعی بازی یا پیچیده کردن روایت فیلم محسوب می شود. درحقیقت دو نوع کلی از این شیوه روایت فیلم در سینما دیده می شود. در نوع اول که از آن با عنوان روایت شبکه ای یاد می کنند ما با چند جهان داستانی موازی مواجه ایم که از طریق یکسری اشیاء یا آدم های آشنا به هم متصل می شوند که به سرنوشت های در هم تنیده انسان ها اشاره می نماید که در دنیاهای امروزین با هم مربوط می شوندکه در حقیقت نوعی از رئالیسم ساختگی را بر دنیای داستانی فیلم حاکم می نماید. در نوع دیگری از ساختارهای زمانی نو که با عنوان روایت پیچیده از آن یاد می کنند ما با ساختارهای در هم ریخته زمانی روایت داستان فیلم مواجه ایم که ذهن تماشاگر فیلم را به چالش می کشاند تادنیای داستانی یا نظرگاه شخصی نسبت به کل فیلم در ذهن خود شکل دهد. به هر رو هر کدام از این شیوه های روایت داستانی فیلم در سال های اخیر در سینمای جهان باب شده اند که در واقع عکس العملی در برابر گسترش توانایی ها ی ذهنی تماشاگران سینمای امروز جهان است. سینمای ایران هم در سال های اخیر به علت رشد وبالندگی آن در مقوله های فرم ومحتوای داستان فیلم ها از طریق نسل جدید از فیلمسازانش که رویکرد آکادمیک به مقوله سینما دارند دست به تجربیاتی در زمینه روایت باساختار نو زده است که موضوع این پایان نامه می باشد.