team teaching in english for academic purpose classrooms

تحقیق حاضر به منظور بررسی کارآیی بین دو روش تدریس زبان انگلیسی با اهداف دانشگاهی به نامهای تدریس گروهی و تدریس انفرادی انجام شد. بدین منظور، سه کلاس انگلیسی با اهداف دانشگاهی مربوط به دانشجویان رشته جغرافیا، کامپیوتر و فقه و حقوق به روش گروهی توسط یک مدرس زبان انگلیسی و یک مدرس درس تخصصی در استان یزد در طول ترم پاییز سال تحصیلی 1390-1389 تدریس گردید. همزمان، سه کلاس زبان انگلیسی دیگر با اهداف دانشگاهی، مشابه رشته های فوق به شکل موازی با کلاسهای مذکور به روش انفرادی توسط مدرس درس تخصصی تدریس گردید. در پایان ترم، پرسشنامه ای فقط در سه کلاس تدریس گروهی بین دانشجویان توزیع شد. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که تفاوت معنا داری بین تدریس گروهی و تدریس انفرادی برای دانشجویان جغرافیا وجود ندارد. در حالیکه تفاوت معنا داری برای دانشجویان فقه و حقوق وجود داشت. دانشجویان فقه و حقوق که به روش گروهی مورد تدریس قرار گرفتند، عملکرد بهتری نسبت به کلاس همتای خود داشتند. به همین شکل، نتایج همچنین نشان داد که دانشجویان کامپیوتر که توسط مدرس درس تخصصی مورد تدریس قرار گرفتند، عملکرد بهتری از دانشجویان کلاس تدریس گروهی داشتند. به علاوه، نتایج پرسشنامه ای که بین دانشجویان کلاسهای تدریس گروهی توزیع شده بود نشان داد که تقریبا اغلب دانشجویان سه رشته دانشگاهی مذکور موکدا به موارد ذیل اعتقاد دارند: (الف) کلاسهای انگلیسی با اهداف دانشگاهی باید با همکاری همزمان مدرس زبان انگلیسی و مدرس درس تخصصی همان رشته تدریس شود. (ب)روشهای همکاری بین مدرسین میتواند جوابگوی نیازهای یادگیری دانشجویان باشد. (ج)دریافت هم زمان محتوای تخصصی و نکات زبانی مفید بوده است. متقابلا، نتایج این تحقیق نشان داد که مدرس درس تخصصی و مدرس زبان به تخصص و مهارت یکدیگر احترام میگذارند. ارتباط بین رشته ای بین متخصصین درس تخصصی و زبان می تواند راهکاری برای پیشرفت مدرس باشد، به این صورت که مدرس میتواند تغییراتی را طبق برنامه آموزشی، نیازهای زبان آموزان و محیط آموزشی در شیوه های تدریس خود ایجاد کند. در این صورت مدرس میتواند دانش و تجربه خود را به دانشجویان انتقال دهد. واژه های کلیدی: تدریس گروهی، مدرس زبان انگلیسی، مدرس تخصصی، کامپیوتر، جغرافیا، فقه و حقوق