اثر مدت و سابقه فعالیت بدنی بر انتخاب شیوه های مقابله با استرس در بین دوندگان لیگ برتر کشور

استرس عاملی است که موجب می شود بدن دچار تنش شود وثبات و تعادلش را از دست بدهد . توانایی مقابله با استرس بخش جدایی ناپذیر ورزش در سطوح بالا برای داشتن عملکرد موفق است. و ورزشکاران باید مهارت های شناختی و رفتاری، مقابله با استرس را در خود توسعه دهند. این تحقیق بررسی روش های مقابله با استرس در ورزشکاران لیگ برتر رشته دوومیدانی بود. بدین منظور از 130 ورزشکار حاضر در اردوهای مسابقات لیگ برتر کشور بعنوان نمونه حاضر شرکت داشتند. ابزار این تحقیق پرسشنامه استاندارد (copy-revised) بود که برای سنجش روش های مقابله با استرس استفاده می شود این ابزار شامل 40 سوال در مقیاس 4 ارزش لیکرت (از هرگز=1 تا همیشه =4)بود ضمناً آزمون های آماری آلفا کرونباخ و تی استودنت و تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معنی داری p<0/05 برای ازمون فرضیه های تحقیق استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که ورزشکاران دو و میدانی لیگ برتر کشور به ترتیب از روش مقابله انطباق، رویارویی، خودتنبیهی، خودیاری و اجتناب استفاده می کردند و مقابله مساله محور نیز متداول تر از مقابله احساس محور بود همچنین ورزشکاران در گروه سنی بالاتر از 30 سال از روش مقابله رویارویی و خود تنبیهی استفاده می کردند. ورزشکاران مرد بیشتر از روش خود تنبیهی و اجتناب (احساس محور استفاده می کردند) و مقابله احساس محور در آنها بیشتر از زنان بود. از طرفی ورزشکاران متاهل از تمامی روش های مقابله با استرس بیشتر از ورزشکاران مجرد استفاده می کردند ضمناً نتایج نشان داد که بین روش مقابله با استرس ورزشکاران با سابقه ملی مختلف تفاوت معنی داری وجود ندارد.اما بطور کلی افراد با سابقه بیشتر از هر دو روش مقابله بیشتر استفاده می کردند و بین روش های مقابله با استرس خود یاری، رویارویی، انطباق، اجتناب ورزشکاران شاغل و بیکار تفاوت معنی داری وجود نداشت. اما ورزشکاران شاغل بیشتر از روش مقابله خود تنبیهی، خودیاری، رویارویی و اجتناب استفاده می کردند.