شروط استاندارد در حقوق ایران و مقایسه ان با مقررات فراملی

یکی از مباحث مهم حقوق قراردادها شروط ضمن عقد می باشد. شروط را به انواع مختلفی دسته بندی نموده اند مانند شرط صفت، نتیجه و شرط فعل یا شرط صریح، ضمنی و بنایی، یکی از انواع شرط که به لحاظ نحو? گنجاندن و درج در قرارداد دسته بندی می شود، شرط استاندارد می باشد، که در حقوق ایران با وجود اهمیت این نوع شرط چندان که باید به آن پرداخته نشده است. شروط استاندارد شروطی هستند که پیش از انعقاد قرارداد به صورت چاپ شده و نمونه تهیه و تنظیم می شوند و در هنگام انعقاد قرارداد بدون مذاکره از آن ها استفاده می شود. این نوع شرط مزایایی دارد از جمله اینکه باعث می شود معاملات و قراردادها، سریعتر و راحتر و با هزینه کمتر انجام شود. با توجه به مزایایی که شروط استاندارد دارند، این شروط با استقبال زیادی روبرو شده است و استفاده از آن در قراردادهای تجار و شرکتها مانند قراردادهای خرید و فروش، کار، ارائه خدمات از قبیل آب، تلفن و اینترنت رو به فزونی می رود. در کشور ما به این نوع شرط بسیار کم توجه شده است ولیکن در کشورهای خارجی و بخصوص در سطح بین المللی و فراملی توجه زیادی به شرط استاندارد شده است و مقرراتی مرتبط با این شرط تدوین و تصویب شده است. شروط استاندارد، با توجه به تعریف آن، نوعی از شروط ضمن عقد هستند که با توجه به مبانی فقهی و حقوقی موجود، به نظر صحیح و معتبر می باشند مگر در موارد خاص که شروط استاندارد مورد تراضی و قصد قرار نگرفته باشد و همچنین غیر معقول و غیر منتظره و تحمیلی باشند. در تحقیق پیشرو سعی شده است شروط استاندارد، اعتبار و جایگاه آن در حقوق قراردادها، انواع و آثار آن در حقوق ایران و مقررات فراملی مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد.