مقایسه آموزش مبتنی بر نقشه مفهومی با شیوه رایج، بر یادآوری و درک مطلب دانش آموزان ابتدایی با ناتوانی خواندن

ناتوانی خواندن یکی از انواع اختلالات یادگیری است که در نتیجه آن افراد در تشخیص و شناسایی کلمات و درک معنا و مفهوم جملات با مشکل روبه رو می شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر استفاده از نقشه مفهومی در افزایش یادآوری و درک مطلب دانش آموزان مبتلا به ناتوانی خواندن و مقایسه آن با روش تدریس متقابل انجام گرفته است. روش پژوهش شبه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون بوده است. تعداد 16 دانش آموز مبتلا به ناتوانی خواندن بعد از اجرای آزمون های تشخیصی آدمک گودیناف و اختلال خواندن، از پایه پنجم ابتدایی به صورت هدفمند از دو مدرسه شهر بیرجند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی (1 و 2) جایگرین شدند. گروه آزمایشی 1 با روش نقشه مفهومی و گروه آزمایش 2 با روش تدریس متقابل به مدت شش جلسه آموزش دیدند. گروه های آزمایشی از نظر میزان ادراک و یادآوری مطالب خواندنی با یکدیگر مقایسه شده و داده ها با استفاده از آزمون t روی تفاضل نمرات پس آزمون از پیش آزمون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد، تفاوت معناداری بین دو گروه آزمایشی 1 و 2 وجود داشت و میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایشی اول (31/12) بیشتر از گروه آزمایشی دوم (56/8) بود. این یافته ها نشان می دهد که استفاده از نقشه مفهومی برای دانش آموزان مبتلا به ناتوانی خواندن، در مقایسه با روش تدریس متقابل در جهت بالابردن توان درک مطلب و بازیابی اطلاعات، موثرتر است.