بررسی نقش هیدروژن سولفاید درونزاد در پاتوژنز کاردیومیوپاتی حاصل از سیروز در موش صحرایی

یکی از مشکلات جدی در بیماران با سیروز کبدی، کاهش پاسخ دهی انقباضی قلب نسبت به محرکهای ادرنژیک است که آن را کادریومیوپاتی سیروزی می گویند. هیدروژن سولفاید یک نوروترانسمیتر گازی است که اخیرا نقش های فیزیولوژیک و پاتولوژیک را برای آن پیشنهاد می کنند. با توجه به اینکه این ماده درونزاد در سیستم قلبی و عروقی از راه آنزیمی تولید می شود ما دراین مطالعه به بررسی نقش این ماده درونزاد در ناهنجاری کرونوتروپیک قلبی در مدل تجربی سیروز پرداختیم. بدین منظور برای القای سیروز از بستن مجرای صفراوی (به مدت چهار هفته) در موش صحرایی نر نژاد ویستار استفاده شده و سپس یک سری مطالعات مولکولی، in vitro و in vivo طراحی و اجرا گردید. مطالعات مولکولی نشان داد که mrna آنزیم تولید کننده هیدروژن سولفاید درونزاد (سیستاتیونین بتا سنتاز و سیستاتیونین گاما لیاز) در دهلیز موش صحرایی بیان می شود ولی میزان بیان آن بین گروه کنترل و گروه سیروتیک معنی دار نیست. مطالعات in vitro نشان داد که پاسخ دهی کرونوتروپیک دهلیز ایزوله به محرکهای آدرنرژیک (اپی نفرین) در گروه سیروتیک کاهش یافته است و مهار موضعی آنزیم های تولید کننده هیدروژن سولفاید پاسخ دهی کرونوتروپیک را درگروه کنترل به صورت معناداری کاهش می دهند در حالی که در گروه سیروتیک به طور نسبی افزایش می دهند. مطالعات in vivo نشان داد که تزریق مهار کننده های سیستاتیونین بتا سنتاز و سیستاتیونین گاما لیاز میانگین ضربان قلب را در گروه کنترل به صورت معنی دار کاهش می دهد در حالی که در گروه سیروتیک اثر معنی داری به جا نمی گذارد. ما در این مطالعه به بررسی مکانیسم این اثر دوگانه هیدروژن سولفاید نپرداختیم اما دانستن این مکانیسم می تواند در جهت درمان کاردیومیوپاتی در بیماران سیروزی سودمند واقع شود.