تاثیر تغییرات حجم و شدت تمرین بر شاخصه های عملکردی و خلقی در ورزشکاران مرد

جهت سنجش میزان کارایی برنامه های تمرینی مربیان و محققان نیازمند ابزار و روش های مناسب سنجش بار تمرینی می باشند. یکی از شاخصه های روانشناختی که بصورت مکرر در این زمینه مورد استفاده محققین قرار گرفته خلق و خوی می باشد (28) از سویی دیگر ارزیابی شاخصه های عملکردی می تواند تصویر مناسبی از برنامه تمرینی پیش روی مربیان و دانشمندان علوم ورزشی قرار دهد. نخست باید اصول تمرین و نحوه انجام آنها به همان نحوی که با عملکرد فیزیولوژیکی و جسمانی ورزشکار مرتبط است درک شود. از طرفی باید فشارهای فیزیولوژیکی و جسمانی و چگونگی ظهور آنها در عملکرد ضعیف یا آسیب دیدگی نیز مدنظر قرار گیرد. از اینرو تحقیق حاضر در نظر دارد تاثیر تغییرات حجم و شدت تمرین را بر شاخصه های خلقی و عملکردی در مردان ورزشکار مورد بررسی قرار دهد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه بازیکنان مرد ورزشکار با 5 سال سابقه در شهر تهران تشکیل داد از بین جامعه آماری 30 ورزشکار مرد با میانگین سنی 25±2.21، قد 180.27±2.58، وزن 81.13±5.49 که حداقل پنج سال سابقه ورزش کردن حرفه ای داشتند به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. پس از انتخاب به طور تصادفی ساده به سه گروه حجم و شدت (10 نفر)، شدت (10 نفر)، حجم (10 نفر) تقسیم شدند. برای برآورد توان هوازی (اکسیژن مصرفی بیشینه) از آزمون دوی 1600 متر، برای اندازه گیری قدرت بیشینه از آزمون یک تکرار بیشنه 1rm ، برای اندازه گیری توان بی هوازی و شاخصه های خستگی از آزمون rast و برای اندازه گیری نیمرخ وضعیت خلقی از پرسشنامه 24 سوالی نیمرخ وضعیت خلقی (brums) استفاده شد. از روش های آمار استنباطی شامل تحلیل واریانس (anova) تک عاملی با تکرار اندازه گیری جهت بررسی تاثیر فاکتور مدت زمان در هر گروه واحد و آزمون تحلیل واریانس آمیخته ((3)×3) جهت بررسی تاثیر تمرینهای مختلف بر متغیرهای پژوهش در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. در صورت معناداری متغیرها از آزمون تعقیبی توکی برای تعیین محل معناداری استفاده شد. نتایج نشان دادند که پنج هفته تمرین موازی با تغییرات حجم و شدت بر توان هوازی و بی هوازی، قدرت بیشینه و خلق و خوی فوتبالیست های مرد تاثیر معنادار داشت (p<0.05). پنج هفته تمرین موازی با تغییرات شدت بر توان هوازی و بی هوازی و خلق و خو تاثیر معناداری نداشت (p>0.05) اما بر قدرت بیشینه تاثیر معنی داری داشت (p<0.05). همچنین پنج هفته تمرین موازی با تغییرات حجم بر قدرت بیشینه فوتبالیست های مرد تاثیر معناداری نداشت (p>0.05) اما بر توان بی هوازی، توان هوازی و مجموع شرایط خلقی تاثیر معنی دار داشت (p<0.05).