آثار فوری استفاده از یک نوع کفی arch support بر الگوی فعالیت الکتریکی عضلات منتخب هنگام راه رفتن در دانش آموزان با پای پرونیت و مقایسه برخی پارامترهای کف پایی آنها با همسالان نرمال

چکیده: این تحقیق با هدف بررسی آثار آنی استفاده از یک نوع کفی arch support بر روی فعالیت الکتریکی سطحی عضلات منتخب ساق پا و برخی پارامترهای فشار کف پایی هنگام راه رفتن در دانش آموزان با پای پرونیت در مقایسه با همسالان نرمال انجام شد. این پژوهش از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی است. 24 نفر دانش آموز پسر با میانگین سنی 59/0 ± 26/11 سال با استفاده روش های شاخص قوس و اختلاف ارتفاع ناویکولار در دو گروه 12 نفری شامل گروه مبتلا به کف پای صاف و گروه کنترل با قوس طبیعی جای گرفتند. فعالیت emg عضلات درشت نئی قدامی، نازک نئی طویل و گروه عضلات سه سر ساقی با استفاده از دستگاه بیو مانیتور me6000 و مطابق با پروتکل seniam جمع آوری شد. آزمودنی ها در سه وضعیت پابرهنه، با کفش و کفش به همراه کفی در یک مسیر 15 متری با سرعت خود انتخابی راه رفتند. میانگین دامنه rms در فاز استانس و زیر مراحل آن محاسبه شد. اطلاعات مربوط به پارامترهای کف پایی توسط دستگاه فوت اسکن (rsscan system) جمع آوری شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه های تکراری برای مقایسه سطوح مختلف متغیر مستقل مانند راه رفتن در سه وضعیت پا برهنه ، با کفش و کفش به همراه کفی و از آزمون t-test مستقل برای بررسی اختلاف آماری بین دو گروه نرمال و مبتلا به کف پای صاف استفاده شد. این تجزیه و تحلیل ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه ی 18 انجام شد و سطح معنی داری در این پژوهش 05/0? p در نظر گرفته شد. یافته های این تحقیق نشان داد که فعالیت الکتریکی قسمت داخلی و خارجی عضله دوقلو طی مرحله loading response در افراد نرمال نسبت به افراد دارای کف پای صاف به طور معنی داری بیشتر است (0.001?p). همچنین فعالیت الکتریکی قسمت داخلی عضله دوقلو طی مرحله terminal stance در افراد نرمال نسبت به افراد دارای کف پای صاف به طور معنی داری کمتر بود (0.049=p). در فعالیت الکتریکی عضلات نعلی و نازک نئی طویل در فاز استانس و هیچ یک از زیر مراحل آن، بین دو گروه هنگام راه رفتن از لحاظ آماری اختلاف معنی داری یافت نشد (05/0 p). همچنین ایمپالس وحداکثر فشار وارده در نواحی انگشت شست، انگشتان دوم تا پنجم، متاتارسال دوم و سوم، میان پا و قسمت داخلی پاشنه در افراد مبتلا به کف پای صاف بطور معنی داری بیشتر بود (05/0> p). نرخ بارگذاری نیز در متاتارسال اول و دوم در افراد مبتلا به کف پای صاف بطور معنی داری بیشتر بود (05/0> p). بعلاوه میزان تغییرات مرکز فشار بین دو گروه تفاوت معنی داری را نشان داد. با توجه به نتایج این تحقیق، می توان با ارائه یک برنامه تمرینی اصلاحی ، طراحی کفش های مناسب و یا استفاده از کفی های طبی متناسب با ساختار پای افراد مبتلا به کف پای صاف و به ویژه برای نوجوانان و کودکان، از شدت این عارضه کاست و از آسیب های ثانویه نظیر استرس فراکچر استخوان های کف پایی و ضعف عضلات و اختلالات وابسته به آن نظیر اسپاسم و فلج عضلانی جلوگیری کرد.