مقایسه اثر یک جلسه تمرین هوازی تناوبی و تداومی بر برخی از شاخص های تنفسی دانش آموزان پسر دبیرستان تربیت بدنی شهر اهواز

هدف این پژوهش مقایسه شاخص های تنفسی دو برنامه تمرینی سنگین مداوم و طولانی مدت متناوب در نوجوانان ورزشکار است.بدین منظور 15 پسر فعال دبیرستانی با میانگین سن، قد، و وزن به ترتیب: 35/17سال، 75/170 سانتی متر، 85/58 کیلوگرم به عنوان آزمودنی انتخاب شدند.دانش آموزان سه تست تمرینی را در روزهای مجزا و در ساعات مشابهی از روز انجام دادند. دانش آموزان ابتدا یک آزمون حداکثر درجه بندی شده برای اندازه گیری حداکثر سرعت هوازی (vvo2 max) و حداکثر اکسیژن مصرفی(vo2max) انجام دادند.شروع آزمون با سرعت 8 کیلومتر در ساعت و افزایش سرعت هر3 دقیقه، 5/1 کیلومتر در ساعت بود تا ورزشکاران به درماندگی میرسیدند. در آزمون اول میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی و حداکثر سرعت هوازی شرکت کنندگان سنجیده شد. دانش آموزان پروتکل تمرینی تداومی دویدن در 83% از حداکثر سرعت هوازی (vvo2 max) را انجام دادند تا به درماندگی رسیدند.پروتکل تمرینی تناوبی شامل 3 دقیقه دویدن در 95% حداکثر سرعت هوازی با 3 دقیقه ریکاوری در 35% از حداکثر سرعت هوازی تا خستگی انجام شد. نتایج نشان داد میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی 45-38 با حداکثر سرعت هوازی kmh-1 1± 15 و میانگین ضربان قلب 10±185مطابق بود.اطلاعات مربوط به گازهای تنفسی با استفاده از سیستم تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی اندازه گیری شد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف معیار داده های توصیفی نظیر سن ، قد ، وزن ، ضربان قلب و میزان شاخص های تنفسی استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و مقایسه میانگین شاخص های تنفسی ابتدا، نقطه میانی، و انتهای دو تمرین، از آمار استنباطی و آزمون های t همبسته استفاده گردید.خطای آلفا در این تحقیق 5./ . تعیین گردید. برای انجام عملیات آماری از (spss16) و برای رسم نمودارها و جداول نیز از نرم افزار (excell2007) استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد تفاوت معناداری بین میانگین شاخص های تنفسی در انتها بین دو پروتکل مشاهده نشد.در اواسط اجرا برنامه تمرینی متناوب مقادیر اکسیژن مصرفی،دی اکسید کربن تولیدی، تهویه دقیقه ای،سرعت تنفسی،در مقایسه با تمرین مداوم به طور معناداری کمتر بود.شرکت کنندگان در مجموع مسافت بیشتری طی تمرین تناوبی نسبت به تداومی طی کردند.