مقایسه اثر غلظت های متفاوت igf و انسولین در آپوپتوز سلولهای cho

حفظ طولانی مدت بقاء و کاهش مرگ سلولها در محیط های بدون سرم در کشت سلولی و بهینه سازی فناوری کشت سلول های پستانداران جهت تولید اقتصادی داروهای زیستی مثل پروتئین های نوترکیب، آنتی بادی های مونوکلونال و واکسن ها، موضوعات مهمی محسوب می شوند. یکی از مشکلات اصلی مواجه شده هنگام کشت در بیوراکتورها، مرگ سلولی ناشی از آپوپتوز می با شد که بازده تولید داروهای زیستی را کاهش می دهد. آپوپتوز یا مرگ برنامه ریزی شده سلول یک فرایند ژنتیکی است که توسط محرک های محیطی فعال می?شود. همچنین برای تکوین طبیعی و عملکرد صحیح موجود زنده چند سلولی از طریق حذف سلولهای مضر یا نا خواسته، ضروری می باشد. در کشت سلول های جانوری که از لحاظ صنعتی حائز اهمیت هستند مانند سلول های تخمدان هامستر چینی(cho) ، این نوع از مرگ سلولی بسیار شایع است. تغییر محیط کشت، از طریق اضافه کردن مواد مغذی، مکمل های شیمیایی یا پپتیدهای آنتی آپوپتوزی مانند فاکتورهای رشد انسولین و فاکتور رشد مشابه انسولین-1 (igf-i) یک تکنیک بسیار موثر و مفید در طولانی شدن بقاء سلولها در کشت می باشد. فاکتورهای رشد به دلیل توانایی مهار مرگ سلولها در محیط کشت، افزایش بقاء و تکثیر رده ها ی سلولی مورد توجه قرار گرفته اند. در این مطالعه، اثر غلظت های متفاوت انسولین (10-1 میکروگرم/میلی لیتر) و igf-i (50-10 نانوگرم/میلی لیتر) در مهار یا کاهش آپوپتوز بر روی رده سلولهای وابسته به تکیه گاه تخمدان ها مستر چینی k1 (cho-k1) در طی مدت زمان 24 و 48 ساعت مورد بررسی قرار گرفت. سلولها در محیط کشت dmem حاوی آنتی بیوتیک پنی سیلین و استرپتومایسین به همراه ده درصد سرم جنین گاوی (fbs) کشت داده شدند. آپوپتوز در سلولها توسط ماده متوتروکسات القاء شد، سرم حذف گردید و غلظت های متفاوت دو فاکتور رشد اضافه شد. سپس فعالیت آنزیم کاسپاز 3 براساس شناسایی توالی آمینو اسیدی devd با استفاده از کیت تشخِص کاسپاز 3، مورد سنجش قرار گرفت. میزان بقاء و تکثیر سلولها نسبت به گروه کنترل با روش mtt بررسی گردید و همچنین مورفولوژی سلولها از طریق میکروسکوپ معکوس مشاهده شد. نتایج این مطالعه نشان داد که هر دو فاکتور رشد igf-iو انسولین می توانند بقاء سلول های زنده را برای مدت طولانی حفظ نموده و به عنوان فاکتور آنتی آپوپتوزی، فعالیت کاسپاز 3 را در حضور ماده القاء کننده آپوپتوز (متوتروکسات) و در محیط بدون سرم کاهش دهند. در حضور انسولین و igf-iتعداد سلولها نسبت به گروه کنترل در زمان های متفاوت افزایش نشان داد. همانطور که غلظت انسولین و igf-iافزایش یافت، بقاء سلولی وابسته به غلظت فاکتور های رشد حفظ شد. استفاده از غلظت های متفاوت در محدوده طبیعی igf-i در محیط کشت، نسبت به غلظت های بالاتر از محدوده طبیعی انسولین و همچنین تشابه نقشهای عملکردی آن با انسولین، موجب شده که این فاکتور رشد به عنوان میتوژن جایگزین انسولین شود و آپوپتور را در کشت های بدون سرم که در معرض محرک های القاءکننده مرگ قرار دارند، مهار نماید.