تطابق زمینه های رشد و روند توسعه موکومه گانه ژاپن در طراحی و تولید زینت آلات ایرانی

موکومه گانه در تاریخ هنرهای سنتی ژاپن به تکنیک فلزکاری گفته می شود، که با ایجاد یک لایه لمینیت تکرار ناپذیر فلزی از تداخل آلیاژهای مشخص و کنترل شونده برای شناسایی و رده بندی سطح اجتماعی و مقامی سامورایی ها بین قرون 16 و 17 میلادی استفاده می شد. امروزه ترجمان این تکنیک در زمینه زیورآلات، موفقیت خود را در امر پرهیز از یکسان سازی و همشکل بودن آثار تولیدی زیور آلات در آمریکا و ژاپن کسب کرده. محقق بر این باور است که شناساندن عملی تکنیک و فن موکومه گانه ژاپن، در تولید زیور آلات، که به لحاظ عناصر زیبایی شناسی، ایرانی – سنتی و بومی بوده و به لحاظ فنی و تکنیکی با موکومه گانه تلفیق شده باشد، اولا به لحاظ غیر قابل تکرار بودن آثار تولیدی مذکور، محصولی را به مشتری عرضه می کند که خاص اوست (اشاره به مساله احترام به هویت مشتری)، ثانیا بازه طراحی و تولید هنر – صنعت جواهر سازی و زیور آلات ایرانی را توسعه داده و آن را در ردیف کشورهایی که استعداد جذب مشتری را با این تکنیک دریافته و آن را بکار می برند (ژاپن و آمریکا) قرار می دهد. در نهایت محقق به چگونگی جلوگیری از تشابه محصولات زیورآلات در پروسه تولید، با توجه به سلایق متنوع مصرف کننده ایرانی و روحیه تنوع طلبی آن با اعمال درست و تحقیق شده تکنیک موکومه گانه در زیورآلات ایرانی و یافت بهترین تکنیک سنتی ایرانی که در تلفیق با موکومه گانه بهترین پذیرش را به لحاظ بصری، تجسمی، فنی و نیز ارتباط محصول بامشتری پاسخ می دهد.