تغییرات عوامل رشدی، شاخص های عملکردی و زنجیره های سنگین و سبک میوزین عضله اسکلتی انسان در پی دو شیوه تمرینی

چکیده آمادگی جسمانی به عنوان بخشی کلیدی برای اجرای بهینه در بیشتر رشته های ورزشی مدنظر قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تغییرات عوامل رشدی، شاخص های عملکردی و زنجیره های سنگین و سبک میوزین در عضله اسکلتی انسان به دو شیوه تمرینی بود. در این پژوهش 14 آزمودنی مرد بصورت داوطلبانه انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (پلیومتریک، 7 آزمودنی) تمرین پلیومتریک و گروه دوم (ترکیبی، 7 آزمودنی) ترکیبی از تمرین مقاومتی و پلیومتریک را 3 روز در هفته به مدت 8 هفته (4 هفته تمرین مقاومتی و 4 هفته تمرین پلیومتریک) انجام دادند. نمونه های عضله از عضله پهن جانبی سه روز قبل و هفت روز بعد از تمرین گرفته شد. ترکیب ایزوفرمی mhc و mlc بوسیله sds-page رنگ آمیزی با نیترات نقره تعیین شد. به منظور ارزیابی فعالیت عصبی عضله، قبل و بعد از تمرین الکترومیوگرافی سطحی (semg) از عضله پهن جانبی انجام شد. برای تخمین میزان بیان ژن igf-1، mgf از روش real-time rt-pcr استفاده شد. برای تعیین قدرت عضلانی، توان عضلانی، چابکی و سرعت دویدن به ترتیب از آزمون های یک تکرار بیشینه، بوسکو (5 و 60 ثانیه ای)، سارجنت، پرش جفت، مانع شش ضلعی و دوی سرعت 35 متر استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t زوجی و t مستقل استفاده و سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج: semg در هر دو گروه افزایش یافت اما تنها در گروه دوم معنادار شد (گروه اول 11/0p? و گروه دوم 05/0p?). در آزمون های بوسکو، سارجنت، پرش جفت، مانع شش ضلعی و دوی سرعت 35 متر گروه اول اما در آزمون یک تکرار بیشینه گروه دوم بهتر عمل کردند. بیان ژن mgf در گروه اول کاهش غیرمعنادار (18/20%، 29/0p?) اما در گروه دوم بطور معناداری افزایش (24/159%، 048/0p?) یافت و بیان ژن igf-i در گروه اول افزایش معنادار (83/133%، 04/0p?) اما در گروه دوم بطور غیرمعناداری افزایش (06/24%، 16/0p?) یافت. هم چنین به نظر می رسد دو روش تمرینی اثرات متفاوتی بر ترکیب ایزوفرمی زنجیره-های سنگین میوزین نداشتند اما به نظر می رسد در پس آزمون تفاوت هایی در ترکیب mlc2s و mlc2f وجود داشته است به این صورت که mlc2s و mlc2f در گروه اول حداقل در یک نمونه و در گروه دوم حداقل در 3 نمونه، کمتر دیده شده است. بعلاوه به نظر می رسد در هر دو گروه mlc 3 تغییری نداشته است. نتیجه گیری: احتمالاً برای دوره های کوتاه مدت (8 هفته) تمرین پلیومتریک به تنهایی نسبت به تمرین ترکیبی (مقاومتی و پلیومتریک) اثر بیشتری بر اجرای ورزشی هدفمند خواهد داشت. واژگان کلیدی: عضله اسکلتی، الکترومیوگرافی سطحی، زنجیره سنگین میوزین، زنجیره سبک میوزین، عامل رشد شبه انسولین-1، عامل رشد مکانیکی