تاثیر یک دوره تمرین راه رفتن به عقب در دو سطح صاف و شیب دار بر تعادل نوجوانان بسکتبالیست

افزایش تعادل عاملی مهم در بهبود عملکرد، پیشگیری و یا کاهش آسیب ورزشکاران به شمار می رود، زیرا عملکرد ورزشکاران اغلب در خارج از دامنه سطح اتکا صورت می پذیرد و حفظ تعادل و مقابله با نیروی جاذبه ضروری می باشد(1). از آنجا که راه رفتن به عقب موجب اختلال در سیستم بینایی و در نتیجه درگیر نمودن حس عمقی می گردد به عنوان یک شیوه تمرینی مناسب برای ارتقای تعادل مورد توجه قرار گرفته است(12). هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر تمرین راه رفتن به عقب بر تعادل نوجوانان بسکتبالیست بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 36 نوجوان با سابقه فعالیت ورزشی در بسکتبال به عنوان آزمودنی شرکت کردند. قد، وزن و طول پای شرکت کنندگان اندازه گیری شد. سپس در سه گروه کنترل، تمرین در سطح صاف و تمرین در شیب 15درصد تقسیم شده و سپس تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای آزمودنی ها، قبل و بعد از شرکت در تمرینات راه رفتن به عقب مورد بررسی قرار گرفت. افراد مورد مطالعه به مدت 18 جلسه (هفته ای سه جلسه) و هر جلسه به مدت 15دقیقه بر روی تردمیل با دو شیب متفاوت صفر و 15 درصد به سمت عقب راه رفتند. تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون با به کار گیری روش آماری t همبسته و تفاوت در بین گروه های تمرینی با استفاده از روش آماری کوواریانس در سطح معناداری 0/05?p تحلیل شد. نتایج نشان داد که در هر دو گروه شیب صفر و شیب 15درصد تمرینات راه رفتن به عقب در آزمون لک لک (برای ارزیابی تعادل ایستا) و نیز در تمامی هشت جهت آزمون ستاره (برای ارزیابی تعادل نیمه پویا) تغییرات معناداری را ایجاد نموده است در آزمون تعادلی پویا نیز در هر دوگروه تغییر معناداری دیده شد، اما در گروه کنترل تغییرات معناداری دیده نشد. همچنین در مقایسه بین هر سه گروه در تعادل ایستا، نیمه پویا وپویا تفاوت معنی داری وجود داشت. با توجه به نتایج تحقیق تکنیک تمرینی راه رفتن به عقب باعث افزایش تعادل می گردد.