مرمت، احیاء و توسعه ی ابنیه در چارچوب کاربری فرهنگی و موزه مصداق موردی : طرح توسعه ی بنای تاریخی هتل ایران، رشت

ابنیه و بافت های تاریخی، تفاوت های چشمگیری با اشیاء موزه ای منفک دارند و قطعاً برخورد موزه ای و تدارک ویترین های محافظتی گوناگون و نمایشی نمی تواند نسخه همه شمول برای دفع آفات، دشواری ها و معضلات آنها باشد. برخی از اقدامات حفاظتی رایج امروزی، همچون مُسکِّن مشترکی است که برای هر دردی تجویز می شود و شبیه حفظ سلامت ظاهری جسدی است با شیوه های فیزیکی و شیمیایی، در توهم فریبنده ی حیات. اگر احیای ابنیه را چنان که تاکنون و به عادت، تنها تکثیر بی رویه ی قهوه خانه سنتی و . . . تعریف نکنیم، آنگاه در معنای فراگیر و حیات بخش خود، همچون دخالتی مقطعی در احیاء قلب، می تواند سرفصل کشف مبانی حفاظتی تازه و اعتلای قابلیت های این معنای عام از دورنما و اهداف حفاظت باشد. احیای سرشار از زندگی و زیبندگی، نمی تواند محدود به تزریق مصنوعی کاربری به این آثار فرهنگی گردد. احیاء به دور از اندیشه ی عجوزه آرایی فریبنده، باید پیش از هر اقدامی، به شیوه های برگرفته از همیان فرهنگ، رگ های گسیخته را پیدا کرده و توان التیامش را مهیا نماید و به ویژه ارزش های رفته را بازگرداند. این پایان نامه تلاش می کند ضمن گام نهادن در این وادی، با اعمال مدیریت فکری شاداب و نگاهی عمیق تر و هنرمندانه تر از یک پروژه ساختمانی محیرالعقول، به احیاء و توسعه ی یکی از بناهای تاریخی استان گیلان در میدان شهرداری شهر رشت بپردازد. مهمانخانه ایران1 یکی از پنج بنای تاریخی شاخص این میدان است که سال های متمادی، قصور و نسیان ما را بر خود هموار داشته و گرچه به تعب، لیک هنوز استوار است. الحاق دو بنای هم جوار آن- که فاقد کاربری فعال هستند- به این عمارت تاریخی و خلق مجموعه ای پویا در قالب فرهنگی- موزه ای، گامی است در مسیر احیاء و اعتلای هویت تاریخی و فرهنگی آن بنا و نیز استمرار توازن بصری در معماری میدان شهرداری رشت. این توسعه، همانا سمت و سوی فرهنگ خودی به جریان تغییرات دادن و هدایت برنامه ریزی شده ی تغییر و تحولات در راستای بهسازی و رشد جامعه و زندگی عموم مردم است. اعطای کاربری موزه به مجموعه ی توسعه یافته و ایجاد مرکزی علمی- فرهنگی، بسترساز بنیان های فرهنگی و هنجارهای اجتماعی خواهد گردید. توسعه به معنایی که گفته شد، جانمایه ی حرکت و استمرار فرهنگی است. هر جا که امکان هماهنگی برای حرکت توسعه ای وجود نداشته باشد، نقطه ی پایان یک جریان فرهنگی خواهد بود. موزه در این فرآیند، نقشی اجتناب ناپذیر دارد.