مقایسه میزان "فعال شدن اتوماتیک" و "فعال شدن ارادی" عضلات لوکال شکم به دنبال چهار هفته "تمرینات عملکردی" در بیماران مبتلا به کمردرد غیر اختصاصی

هدف- adim بهترین تمرین ثباتی در جهت فعال نمودن عضلهtra است . ولی این تمرین فقط با انقباض ارادی عضله tra باعث افزایش عملکرد آن می شود ؛ در حالیکه طی فعالیت های روزانه ، لازم است که فعالیت این عضله بطور خودکار و اتوماتیک باشد . بنابراین به نظر می رسد که نه تنها ارزیابی های میزان فعالیت عضلات عمقی شکم باید در حین فعالیت هایی باشد که این عضلات را بطور اتوماتیک وارد عمل می کنند ؛ بلکه تمرینات بازآموزی آن نیز باید از نوع عملکردی باشند . بنابراین هدف این مطالعه آن بود که اولاً میزان فعال شدن عضلات عمقی شکم) tra وio ) را حین فعالیت اتوماتیک aslr و در حین فعالیت ارادی adim در افراد سالم و در افراد مبتلا به کمردرد با روش اولتراسونیک ، اندازه گیری نماید . ثانیاً، تاثیر تمرینات عملکردی (پیاده روی) را بر فعالیت اتوماتیک این عضلات ، در افراد مبتلا به کمردرد ، مورد برسی قرار دهد. روش- مرحله اول این تحقیق بصورت کارآزمایی بالینی بود که بر روی 20 زن مبتلا به کمردرد مزمن و 10 زن بدون کمردرد انجام شد . میزان ضخامت عضلات tra و io در وضعیت rest و در وضعیت aslr و adim اندازه گیری شد و اختلاف تغییرات ضخامت این عضلات بین افراد سالم و افراد بیمار با استفاده از آزمون t مستقل ، مورد مقایسه قرار گرفت . مرحله دوم این تحقیق بصورت یک مطالعه مورد – شاهدی بر روی 20 زن مبتلا به کمردرد مزمن (10نفر در گروه آزمایش و 10 نفر در گروه کنترل) انجام شد . افراد گروه آزمایش تحت برنامه تمرینی بصورت 12 جلسه پیاده روی بر روی تردمیل قرار گرفتند و افراد گروه کنترل در این مدت هیچ تمرینی انجام ندادند . میزان تغییرات ضخامت عضلات شکم در گروه تمرین و گروه کنترل ، پس از سپری شدن مدت تمرین ، با استفاده از روش آماری t زوجی ، مورد مقایسه قرار گرفت . یافته ها- بررسی ها نشان داد که در مطالعه اول افراد گروه کمردرد از نظر میزان ضخامت اولیه عضله tra در وضعیت rest و در میزان فعال نمودن این عضله در وضعیت aslr (0.98p=) و adim (0.25p=) ، همچنین از نظر میزان ضخامت اولیه عضله io ، در وضعیت rest و در میزان فعال نمودن این عضله در وضعیت aslr (0.24p=) و adim (0.75p=) ، با گروه سالم هیچ تفاوت معنی دار آماری نداشتند . در مطالعه دوم نیز افراد گروه آزمایش پس از 12 جلسه تمرین پیاده روی ، تفاوت معنی داری در میزان فعال نمودن عضله tra در وضعیت aslr (0.53p=) و adim (0.16p=) ، و در میزان فعال نمودن عضله io در وضعیت aslr (0.91p=) و adim (0.52p=) ، نسبت به گروه کنترل پیدا نکردند . نتیجه گیری– عملکردهای aslr وadim قادر به فعال سازی عضلات عمقی شکم هستند ؛ بنابراین ، از این تمرینات می توان در برنامه های توانبخشی استفاده نمود. ولی افراد سالم و بیمار در این مطالعه ، در میزان فعال نمودن عضلات عمقی شکم تفاوتی با یکدیگر نداشتند . همچنین تمرین پیاده روی ، گرچه بر جنبه های دیگرکمردرد مانند کاهش ناتوانی های فیزیکی ، بهبود کیفیت زندگی و آمادگی جسمانی ، تأثیر مثبت داشت ، قادر به فعال سازی این عضلات نبود ؛ یا اینکه تکنیک rusi حساسیت لازم را برای بررسی اختلاف تغییرات ضخامت پس از تمرینات چند جلسه ای ندارد .