بررسی اثر افزودن نماها از طریق درون یابی در تصویربرداری خون رسانی قلب روی پارامتر های کمی تصاویر بازسازی شده و توانایی تشخیص عارضه با روش hotelling observer

تصویربرداری اسپکت قلب معمولاً با برداشت 32 نما در 180 درجه با فاصله های مساوی 625/5 درجه انجام می شود. به طور ریاضی افزایش تعداد نماها می تواند کیفیت تصویر بازسازی شده را بهبود بخشد و آرتیفکت های بازسازی را کاهش دهد. ولی برداشت نماهای بیشتر نیازمند صرف زمان بیشتر و یا تزریق داروی بیشتر به بیمار است. یک ایده برای بهبود بخشیدن کیفیت تصاویر بازسازی شده بدون برداشت نماهای بیشتر اعمال نماهای درون یابی شده بین دو نمای متوالی است. هدف مطالعه حاضر استفاده از روش hotelling observer برای بررسی توانایی تشخیص عارضه در تصاویر بازسازی شده از نماهای درون یابی شده است. انجام چنین بررسی گسترده ای روی تصاویر واقعی بیمار دشوار و زمان بر است. بنابراین تصاویر با استفاده از فانتوم دیجیتال ncat و کد مونت کارلو simset شبیه سازی شد. تصویر برداری مطابق روش معمول انجام شد. 32 نما از rao تا lpo برداشت شد. با استفاده از درون یابی، 5 نما بین هر دو نمای متوالی قرار داده شد و تعداد نماها را به 187 نما تبدیل کرد. تصویربرداری مرجع با شبیه سازی 187 نما نیز انجام شد. سپس نماهای بدست آمده با پروتوکول معمول، تصاویر بدست آمده از درون یابی و تصاویر مرجع برای بررسی بهبود و یا تضعیف کیفیت تصویر نهایی بازسازی شدند. برای درون یابی از چهار روش خطی، کسینوسی مکعبی و هرمیت استفاده شد. روش فوق برای فانتوم های با عارضه های مختلف و اندازه های مختلف و تعداد فوتون های مختلف انجام شد. نمای sa پس از بازسازی برای استفاده در آنالیز hotelling trace استفاده شد. با مقایسه عدد j بدست آمده از این روش بهترین روش درون یابی مشخص شد. نتایج نشان داد که روش درون یابی خطی نسبت به سه روش دیگر درون یابی توانایی تشخیص عارضه را بیشتر بهبود بخشید. نتایج نشان داد که آرتیفکت streak در تصاویر بازسازی شده از نماهای درون یابی کاهش چشمگیر داشت. با توجه به این نتایج توانایی تشخیص عارضه و ویژگی های فیزیکی تصاویر بازسازی شده با استفاده از درون یابی بهبود می یابد.