انطباق الگوی رفتاری کوهنوردان با شاخص های پایداری اکوتوریسم در ایران (مطالعه موردی استان اصفهان)

افزایش چشم گیر تعداد گردشگران به خصوص علاقه مندان به گردشگری طبیعت محور، روز به روز بر اهمیت مطالعه و برنامه ریزی در این زمینه می افزاید. اولین گام در راستای برنامه ریزی توسعه پایدار، ارزیابی وضعیت کنونی است. در این پژوهش به برسی «وضعیت عملکرد کنونی کوهنوردان استان اصفهان»، «وضعیت کنونی دانش و آگاهی آن ها در زمینه توسعه پایدار و اکوتوریسم» و مقایسه این یافته ها با «وضعیت مطلوب پایداری»، بر اساس شاخص های توسعه پایدار اکوتوریسم، پرداخته شده است تا شکاف میان این متغیرها با وضعیت مطلوب در توسعه پایدار آشکار گردد. در این پژوهش از منابع ثانویه و پیمایش میدانی بهره گرفته شد. بدین منظور از دو پرسشنامه، یکی برای سنجش وضعیت عملکردی و دیگری برای بررسی میزان دانش کوهنوردان استفاده شد. روایی صوری پرسشنامه ها با نظر سنجی از خبرگان و روایی درونی آن ها با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی تایید گردید. برای بررسی پایایی پرسشنامه ها از روش آلفای کرونباخ بهره گرفته شد که برون داد آن حاکی از پایایی بالای هر دو پرسشنامه بود. نمونه مورد بررسی در این پژوهش تعداد 317 پاسخ گو از اعضای ثابت گروه های کوهنوردی استان اصفهان بود که با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردیدند. از مقایسه میانگین ها به منظور بررسی شکاف ها استفاده شد. همچنین، همبستگی میان «دانش و عملکرد» این کوهنوردان با «تحصیلات» آن ها و «تجربه فعالیت کوهنوردی» آن ها بررسی شد. نتایج نشانگر وجود شکاف میان عملکرد و دانش این کوهنوردان با وضعیت مطلوب از دیدگاه توسعه پایدار است. همچنین از یافته ها این گونه دریافت می شود که میان تجربه فعالیت طبیعت گردی این کوهنوردان و پایداری عملکرد آن ها و نیز دانش آن ها در زمینه اکوتوریسم همبستگی معنی داری وجود دارد. از سوی دیگر بین سطح تحصیلات آن ها با دانش و عملکرد آن ها رابطه همبستگی معنی داری مشاهده نشد.