اثر ترینگزاپک اتیل بر خصوصیات ظاهری و مقاومت به سرمای سه رقم چمن برموداگراس

چمن ها گیاهانی تک لپه از خانواده گندمیان بوده و از عناصر اصلی در طراحی فضای سبز می باشند. برموداگراس یکی از مهمترین چمن های فصل گرم بوده و در مناطق خشک به علت مقاومت به کم آبی و شوری کاربرد فراوان دارد. برموداگراس در مناطق معتدله نیز استفاده می شود، وجود رطوبت سرعت رشد این گیاه را افزایش می دهد اما مقاومت کم به سرما در این گونه می تواند منجر به آسیب زمستانه شود که در مناطقی با مدیریت فشرده مانند زمین های گلف، ارتفاع کم سرزنی و فشردگی ترافیک این آسیب-ها شدیدتر خواهد بود. تنظیم کننده های رشد گیاهی می توانند نقش مناسبی در برنامه های مدیریتی چمن ایفا نمایند که در این میان می توان به کاربرد کند کننده ها اشاره کرد. به طور معمول کاربرد بازدارنده ها وکندکننده های رشد در چمن سبب کاهش رشد رویشی، افزایش رشد ریشه، بهبود کیفیت رنگ، افزایش میزان فتوسنتز و مقاومت به تنش های زنده و غیر زنده می شود. در این میان ترینگزاپک اتیل جدیدترین کند کننده ی مورد استفاده در چمن می باشد. با توجه به حساسیت برموداگراس به دمای پایین و اهمیت آن در فضای سبز، تاثیر غلظت های مختلف ترینگزاپک اتیل برروی خصوصیات ظاهری، افزایش مقاومت به سرمای سه رقم چمن برموداگراس و معرفی رقمی با طول دوره خواب کوتاه مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل اسپیلیت پلات در زمان در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار و هر تکرار شامل دو گلدان بر سه رقم برموداگراس به نام های رگلس،تیف وی و تیف دوارف، دراطراف گلخانه آموزشی-پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان صورت گرفت. تیمارها شامل 4 غلظت 0،6، 12 و 18 میلی گرم بر متر مربع ترینگزاپک اتیل درشهریور، مهر و آبان ماه 1388 و فروردین تا مهر 1389 به صورت ماهانه استفاده شد. در طول این دوره، فاکتورهایی نظیر ارتفاع، رنگ، وزن تر و خشک به صورت مرتب اندازه گیری شد. مقدار پرولین دو مرتبه در آذر ماه 1388 و 1389 و با سرد شدن هوا اندازه گیری گردید. برای بررسی بقای ریزوم ها در دی ماه و اواخربهمن ماه 1388 ریزوم ها به انکوباتور در دمای پایین انتقال یافتند. و سپس بعد از خارج شدن از انکوباتور و کاشت در گلدان درصد بقای ریزوم ها اندازه گیری شد. با اتمام آزمایش و پس از خارج نمودن گیاهان از گلدان، عمق نفوذ ریشه، عمق تراکم، وزن تر و خشک ریشه ها اندازه گیری شد.ترینگزاپک اتیل باعث کاهش ارتفاع و سرعت رشد در هر سه رقم برموداگراس نسبت به شاهد شد و این در حالی است که بین غلظت های 6، 12 و 18 میلی گرم بر متر مربع تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بیشترین کاهش ارتفاع در رقم تیف دوارف مشاهده شد. استفاده از هورمون ترینگزاپک اتیل در هر سه رقم باعث افزایش میزان پرولین نسبت به شاهد شد، بر این اساس بیشترین میزان پرولین در رقم تیف دوارف مشاهده گردید. استفاده از هورمون ترینگزاپک اتیل تاثیر معنی داری در افزایش میزان رنگ در اسفند و آذر ماه نشان نداد. نتایج نشان داد که بین شاهد وغلظت های مختلف هورمون ترینگزاپک اتیل در بقای ریزوم تفاوت معنی داری وجود نداشت. استفاده از هورمون ترینگزاپک اتیل باعث افزایش عمق تراکم ریشه، وزن تر و خشک ریشه شد و در این بین غلظت 12 میلی گرم بر متر مربع هورمون تاثیر بیشتری در این افزایش داشت.