تاثیر خستگی بر برنامه تمرینی پایداری محوری بر تعادل پویا و نیمه پویای ورزشکاران

مقدمه: تعادل نقش مهمی در تعیین و ارتقای سطح عملکرد افراد و پیشگیری از آسیب دارد. اما کاهش وقوع آسیب های حاد و مزمن ناشی از بی تعادلی وابسته به شناسایی عوامل خطرزای بسیاری در بروز صدمات است. یکی از این عوامل خستگی می باشد از سوی دیگر با توجه به این که مشخص شده خستگی می تواند کنترل قامت را به طور معناداری مختل نماید؛ این احتمال وجود دارد که بهبود در قدرت و استقامت عضلانی از طریق تمرین، پایداری را بهبود بخشد. لذا با توجه به نقش برنامه های پایداری محوری در کنترل موقعیت و حرکت تنه روی لگن به نظر می رسد بررسی نقش این گونه فعالیت ها در بهبود تعادل و توانبخشی موثر باشد. هدف: بررسی تأثیر خستگی و برنامه تمرینی پایداری محوری بر تعادل ویا و نیمه پویای ورزشکاران. روش: 33 دانشجوی دختر تربیت بدنی سالم به شکل انتخابی در دسترس از بین واجدین شرایط انتخاب شدند و به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. قبل از شروع برنامه تمرینی پایداری محوری تعادل پویا و نیمه پویای آزمودنی ها قبل و بعد از خستگی گرفته شد سپس برنامه تمرینی پایداری محوری به مدت 5 هفته اعمال شد. بعد از برنامه تمرینی نیز تعادل پویا و نیمه پویای قبل و بعد از خستگی گرفته شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر بر روی ورزشکاران نشان داد: برنامه خستگی سبب کاهش معنادار تعادل پویا ونیمه پویای ورزشکاران شد(05/0>p). همچنین تأثیر برنامه پایداری محوری بر تعادل پویا و نیمه پویا معنادار نبود(05/0p). تأثیر خستگی متعاقب برنامه تمرینی نیز بر تعادل پویا و نیمه پویای ورزشکاران معنادار نبود (05/0<p). نتیجه گیری: پیشنهاد می شود در برنامه تمرینی دانشجویان از تمرینات پایداری محوری نیز استفاده شود.