اثر سبک های رفتاری والدین و روابط با همتایان در مدرسه بر احساس تنهایی کودکان ناشنوای مدارس شهر قزوین

چکیده هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر سبک های رفتاری والدین و روابط با همتایان در مدرسه بر احساس تنهائی دانش آموزان(پسر و دختر) ناشنوای مقطع راهنمائی شهرستان قزوین در سال تحصیلی89/88 است. جامعه تحقیق، دو مدرسه ی ناشنوایان(باغچه بان و لوازم خانگی پارس)، شهرستان قزوین در سال تحصیلی89/ 88 در مقطع راهنمایی است. با استفاده از نمونه گیری تمام شمار، نمونه ی تحقیق 35 نفر است. ابزارهای استفاده شده در این تحقیق عبارتند از: مقیاس درجه-بندی همتاگزینی، سیاهه ترغیب والدین به رابطه با همتایان، پرسشنامه پذیرش، غفلت و طرد والدینی، پرسشنامه سخت گیری، سهل گیری والدین و مقیاس احساس تنهائی کودکان ناشنوا. روش-های آماری مورد استفاده در این تحقیق عبارتند از: نمرات z استاندارد برای هر کودک به منظور طبقه بندی آنها در سه بخش روابط همتایان (پذیرش بالا، متوسط و کم). برای فرضیه های 1و2و3 ، از آزمون t استفاده شده است. برای فرضیه های4 و 5 و6 از تحلیل واریانس یک طرفه بین گروهی عاملی استفاده شده است. نتایج نشان می دهند که:بین نمرات احساس تنهائی پسران و دختران ناشنوا تفاوت معناداری وجود ندارد. بین نمرات احساس تنهائی کودکانی که والدین ترغیب کننده و والدین غیر ترغیب کننده دارند، تفاوت معنادار وجود دارد. بین احساس تنهائی کودکان ناشنوائی که والدین سخت گیر و سهل گیر دارند، تفاوت معنادار وجود دارد. بین احساس تنهائی کودکان ناشنوائی که والدینی با سبک های رفتاری پذیرنده، بی توجّه و طرد کننده دارند، تفاوت وجود دارد. بین احساس تنهائی کودکان دارای سطوح متفاوت پذیرش از سوی همتایان در مدرسه، تفاوت وجود دارد. اثر تعامل بین سطوح متفاوت پذیرش از سوی همتایان و سبک های رفتاری سخت گیر-سهل-گیر از سوی والدین، معنادار نبود. کلید واژه: احساس تنهائی، سبک های رفتاری والدین، ترغیب والدین، روابط با همتایان