بررسی وضعیت تربیت دینی دختران فراری پذیرش شده در مراکز مداخله در بحرانهای اجتماعی جمهوری اسلامی ایران در سال 1388-1387

این تحقیق با هدف بررسی وضعیت تربیت دینی در بین دختران فراری و شناخت عوامل موثر بر آن انجام شده است. دانشمندان تربیت را فراهم آوردن زمینه برای پرورش استعدادهای درونی هرموجود و به فعلیت رساندن امکانات بالقوه درون انسان دانسته اند. تربیت دینی عبارت است از ایجاد تغییر تدریجی در متربی برای سیر از «بودن» به «شدن» یا انتقال از وضعیت بالقوه به بالفعل بر اساس اهداف و ارزش های دینی. آیات و روایات در زمینه تربیت دینی خانواده فراوان است و از آن ها به روشنی استفاده می شود که والدین و به خصوص پدر، به عنوان سرپرست خانواده، وظیفه مهمی در زمینه مسائل دینی فرزندان و دیگر اعضای خانواده بر عهده دارد. در جهان کنونی، زندگی اخلاقی بشر در اثر تزلزل نظام های ارزشی مورد تهدید قرار گرفته، اندیشه های مکانیکی و عاریتی جایگزین عقاید دینی گردیده و انسان با بحران های گوناگون مواجه شده که مهم تر از همه بحران معرفت دینی و بدتر از آن، بحران تربیت دینی است. به همین دلیل مطالعه حاضر از جهات متعددی دارای اهمیت است. این مطالعه با روش پیمایشی و در بین گروه نمونه 199 نفری از دختران فراری سراسر کشور انجام شده است. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه محقق ساخته ای بود که علاوه بر میزان تربیت دینی، متغیرهای مستقلی از قبیل تحصیلات والدین، اختلافات والدین، علاوه بر میزان تربیت دینی، محل تولد، نوع مسکن، وضعیت اقتصادی، وضعیت اشتغال، تأمین نیازهای اقتصادی، گروههای مورد مشورت، تبعیض والدین را اندازه گیری می کرد. نتایج حاصله نشان داد که میزان تربیت دینی در بین دختران فراری از حد متوسط آن کمتر است. همچنین تحلیلهای آماری حاکی از آن بود که سه عامل : تبعیض والدین، گروههای مورد مشورت و شاهد اختلافات والدین بودن با تربیت دینی دختران براری رابطه معنی داری نشان می دهد.