بررسی تعامل rtms با اثرات ضدتشنجی داروهای والپرات سدیم، فنی تویین و کاربامازپین در تشنج های ناشی از تزریق حاد پنتیلن تترازول در موش صحرایی

صرع غایب یکی از انواع سندروم های صرعی است که راه درمان قطعی ندارد به همین خاطر تحقیقات زیادی به منظور یافتن راه های جدید برای درمان این بیماری در حال انجام است. از چندین دارو به عنوان داروی انتخابی برای درمان آن استفاده می شود که داروی والپرات سدیم از مهمترین این داروها می باشد. تحقیقات نشان داده است که اعمال rtms در مدل های حیوانی صرع غایب اثر مهاری بر روی تشنج ها دارد. در تحقیق حاضر اثرات مهاری سه داروی والپرات سدیم، فنی توئین و کاربامازپین را به همراه اعمال الگوی خاصی ازrtms بر روی مدل صرعی نوع غایب بررسی نمودیم. این مدل با استفاده از تزریق دوز حاد ماده شیمیایی تشنج زای پنتیلن تترازول در موش صحرایی ایجاد شد. میزان اثرات مهاری داروهای ذکر شده با ارزیابی 4 شاخص تشنجی بررسی شد که این شاخص ها شامل مدت زمان تاخیر رسیدن به مرحله 2 و 4 تشنج، طول دوره تشنج عمومی و همچنین آخرین مرحله تشنجی می باشد. نتایج نشان داد که اعمال الگوی خاصی از rtms بلافاصله پس از تزریق هر یک از داروهای ضد صرعی والپرات سدیم، فنی توئین و کاربامازپین می تواند اثربخشی این داروها را در مهار تشنج های ناشی از تزریق ptz به طرز معنی داری افزایش دهد؛ که این اثرات مهاری احتمالاً بدلیل تاثیر تحریکات الکتریکی القایی ناشی از rtms در مغز حیوان بر روی نحوه باز بسته شدن کانال های یونی می باشد. واژگان کلیدی: صرع غایب،rtms ، پنتیلن تترازول، والپرات سدیم، فنی توئین، کاربامازپین