تولید ناقل بیانی ژن نوکلئوپروتئین آنفلوانزا و ارزیابی استفاده از اینترلوکین 12 و نالوکسان در افزایش کارایی پاسخ های ایمنی ضد عفونت آنفلوانزا در مدل موشی عادی و دیابتی

ویروس آنفلوآنزا یکی از مهمترین عوامل عفونی ایجاد کننده مرگ ومیر در سراسر جهان است. واکسن تجاری آنفلوانزا که به طور سالیانه بر اساس ویروس غالب در گردش طراحی می شود تنها قادر به ایجاد حفاظت نسبی در بالغین سالم است. از این رو، ما به واکسن کارامدتری نیاز داریم که به تغییر هر ساله نیاز نداشته باشد. ژن نوکلئو پروتئین (np) ویروس آنفلوآنزا به دلیل جهش پایین در بین اعضای یک نوع از ویروس های آنفلوانزا مشترک است. لذا پس از پیدایش آنفلوانزای مرغی h5n1 توجه ویژه ای به دستیابی یک واکسن کارا برضد ویروس نوع a آنفلوانزا بر اساس این ژن مبذول شده است. در این تحقیق با استفاده از ناقل بیانی اینترلوکین 12 و نالوکسان افزایش کارایی ناقل بیانی واجد ژن نوکلوپروتینی ویروس آنفلوانزا را در این مدل بررسی قرار گر فت. همچنین با توجه به اهمیت عفونت آنفلوانزا در بیماران دیابتی کارایی این نوع از واکسن را در این جمعیت در یک مدل موشی مورد بررسی شد. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان داد که ناقل بیانی حاوی ژن np به طور معنا داری نسبت به گروه های شاهد منفی منجر به القای پاسخ ایمنی سلولی هم بر علبه سویه مورد استفاده در طراحی واکسن (h1n1) و هم برعلیه سویه h3n2 در موش های عادی می شود. همچنین کاربرد ادجوانت های نالوکسان و il-12 به همراه واکسن ژنی np منجر به تقویت پاسخ های ایمنی سلولی گردید. علاوه براین، نشان داده شد کاربرد واکسن غیرفعال آنفلوانزا نیز منجر به القای پاسخ های ایمنی سلولی متقاطه بر ضد سویه های نوع a ویروس آنفلوانزا می گردد. در این پژوهش علاوه بر مدل عادی، کارایی واکسن ژنی و واکسن مبتنی بر ویروس غیرفعال آنفلوانزا در مدل دیابتی نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج به دست آمده در این بخش نشان داد که هر دو واکسن قابلیت القای ایمنی سلولی در این مدل را دارا نیستند. همچنین کاربرد ادجوانت ها به همراه واکسن ژنی بیان کننده np نشان داد که تنها il-12 قادر به بهبود القای ایمنی سلولی می باشد و کاربرد نالوکسان در مدل دیابتی فاقد نقش ادجوانتی است.