بررسی محتوای خودگویی های منجر به درگیری بین زوجین و رابطه آن با سازگاری زناشویی آنها

هدف از پژوهش حاضر تعیین محتوای خود گویی منجر به درگیری بین زوجین و رابطه این خودگویی ها با سازگاری زناشویی زوجین بود. بدین منظور، 50 نفر (25 مرد و 25 زن) از مراجعین مراکز مشاوره شهرداری منطقه 7 به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و برای بررسی خودگویی های آنها، از آنان مصاحبه نیمه ساختار یافته به عمل آمد. همچنین شرکت کنندگان به تکمیل پرسشنامه سازگاری زناشویی نیز پرداختند. داده ها به صورت کمی با استفاده از تحلیل محتوا، آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام تحلیل شد. نتایج نشان داد که خودگویی های زوجین شامل ابعادی چون خودگویی مثبت، منفی، کارکرد مثبت و منفی، خودگویی واقع گرایانه در مقابل غیر واقع گرایانه، انواع مقصربینی (مقصربینی خود، همسر و دیگران) و انواع ادراکات مثبت و منفی نسبت به خود و همسر می شد (که محتوای کیفی خودگویی ها به طور کامل در فصل چهارم آورده شده است). به طورکلی از میان این ابعاد، خودگویی مثبت، واقع گرایانه، و ادراک مثبت خود و همسر با سازگاری زناشویی همبستگی معنی دار مثبت و خودگویی منفی، غیر واقع گرایانه و ادراک منفی خود و همسر با سازگاری زناشویی همبستگی معنی دار منفی داشت. همبستگی برخی از این ابعاد در مردان، برخی در زنان و برخی هم در هر دو گروه زن و مرد معنی دار بود. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که در هر دو گروه زن و مرد، خودگویی نومیدی/افسردگی نقش بیشتری در پیش بینی سازگاری زناشویی نسبت به دیگر ابعاد خودگویی دارد. با توجه به داده های حاصل از پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که بررسی محتوای خودگویی زوجین و در نظر گرفتن فرهنگ جامعه (به علت تأثیر گذاری فرهنگ بر خودگویی) قبل از ارائه آموزش های خودگویی برای افزایش سازگاری زناشویی، می تواند نقش موثری در روند پیشرفت درمان و جلوگیری از اتلاف وقت درمانگر و درمانجویان داشته باشد. همچنین با توجه به داده های پژوهش حاضر می توان به ارائه مدلی برای آموزش کنترل خودگویی در زوجین پرداخت.