ارزیابی اثرات آنتی اکسیدانهای سیستئین و تائورین بر روی استرس اکسیداتیو و پارامترهای سیمن منجمد شده انسانی

چکیده: انجماد اسپرماتوزوا یک جزء بسیار مهم از تکنیکهای کمک باروری (art) است که امید و شانس باروری در آینده را افزایش می دهد. امروزه برای بهبود پروتکلهای انجمادی سیمن ، از آنتی اکسیدانها استفاده می نمایند تا اسپروماتوزوا در برابر آسیبهای مخرب انواع اکسیژن فعال (reactive oxygen speices) ros ، و اکسیداتیو استرس ناشی از آن مصون بماند. هدف از این مطالعه ارزیابی، اثرات افزودن آنتی اکسیدانهای تائورین(taurine)، سیستئین(cysteine)، بر روی استرس اکسیداتیو و پارامترهای اسپرم منجمد شده بود. برای رسیدن به این هدف از باقیمانده مایع منی 40 نفر که به پژوهشکده رویان مراجعه نموده و بر اساس معیارهای استاندارد whoو kruger criteria (morphology?15% , motility?60%) دارای اسپرم طبیعی بودند، استفاده شد. نمونه مایع منی به 2 بخش تقسیم گشته، قسمتی بعنوان تازه، آنالیز میشود. قسمت دوم با استفاده از آلگرید و ham’s-f10پردازش شده و دوباره به 3 قسمت، به صورت بدون آنتی اکسیدان(گروه کنترل فریز)، دارای آنتی اکسیدان تائورین با دو دوز 25و 50 میلی مولار و یا دارای آنتی اکسیدان سیستئین با دو دوز 5 و 10 میلی مولار و با روش انجماد سریع با مدیوم انجمادی hspm بصورت 1:1 منجمد شدند و در نهایت اسپرمها پس از ذوب، بررسی شدند. برای بررسی موتیلیتی از سیستم کامپیوتری و برنامه های ویژه آن (casa)، توان زنده مانی از رنگ آمیزی تریپان بلو، مورفولوژی از تست پاپانیکولائو، اندازه گیری میزان ros ، rns از dcfh-da به روش اسپکتروفلورومتری، قطعه قطعه شدن dna از(scd) sperm chromatin dispersion و برای تشخیص کمبود پروتامین از رنگ آمیزی کرومایسین (cma3) a3 استفاده شد. در انتها پس از بررسی آماری نتایج با روش anova معلوم گشت، پردازش اسپرم، سبب جداسازی اسپرمهای متحرک و سالم شده و در نتیجه سبب بهبود کیفیت آنها می شود. اما فرایند انجماد – ذوب سبب کاهش کیفیت پارامترهای کلاسیک شده و از سوی دیگر میزان ros, rns را افزایش میدهد. افزودن آنتی اکسیدان تائورین تنها با دوز 25 میلی مولار توانست سبب بهبود درصد تحرک کلاس (a) و (a+b) و کمبود پروتامین پس از انجماد و ذوب، نسبت به گروه کنترل شود. ولی هیچ یک از دوزهای تائورین نتوانست سبب بهبود درصد فاکتورهای مورفولوژی، توان بقای اسپرمها، و قطعه قطعه شدن dna پس از انجماد و ذوب شود. با بررسی میزانros, rns نیز مشخص شد که تائورین نتوانسته سبب کاهش آنها گردد. . آنتی اکسیدان سیستئین با دوز 5 میلی مولار تنها توانست سبب بهبود درصد توان زنده مانی و کاهش میزان rns نسبت به گروه کنترل فریز شوند. همچنین دوز 5 میلی مولار سیستئین نتوانست سبب بهبود درصد تحرک کلاس (a)، کاهش درصد ابنرمالیتی، کمبود پروتامین، قطعه قطعه شدن dna و میزان ros شود. افزوده آنتی اکسیدان سیستئین با دوز 10 میلی مولار سبب بهبود درصد موتیلیتی، توان زنده مانی و کاهش درصد ابنرمالیتی و میزانros rns, نسبت به گروه کنترل فریز شوند. همچنین دوز 10 میلی مولار سیستئین نتوانست سبب کاهش کمبود پروتامین و قطعه قطعه شدن dna شود. در نتیجه میتوان بیان داشت که دوز 10 میلی مولار سیستئین با کاهش سطوح ros ،rns سبب بهبود پارامترهای استاندارد شده است. واژه های کلیدی: