بررسی تاثیر روش کاشت در نسبت انرژی برای تولید گندم در استان قم

این تحقیق در فاصله ی زمانی آذر ماه 1387 تا شهریور 1388 در استان قم و بر روی مزارع گندم بخش جعفرآباد این استان انجام شد. جهت بررسی تأثیر روش های کاشت بر روی انرژی مصرفی، تولیدی و نسبت انرژی، سه تیمار کاشت گندم با کمبینات، خطی کار و بذر پاش انتخاب و برای هر تیمار10 تکرار در نظر گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها به کمک نرم افزار spss از روش تجزیه واریانس یک طرفه و مقایسه ی میانگین به روش دانکن استفاده شد. نتایج نشان داد که در مورد انرژی مصرفی اختلاف بین هر سه تیمار از نظر آماری و در سطح اطمینان 1 درصد معنی دار بوده است. کمترین مصرف انرژی مربوط به تیمار کمبینات و بیشترین آن متعلق به تیمار بذرپاش بود. میانگین انرژی مصرفی تیمار کمبینات 10302313، تیمار خطی کار 10517058 و تیمار بذرپاش 10759525 کیلو کالری بر هکتار بود. در هر سه تیمار آبیاری، کود شیمیایی و سوخت عمده ی انرژی مصرفی را به خود اختصاص دادند. همچنین روش های کاشت گندم اختلاف معنی داری در سطح اطمینان 1 درصد در میزان انرژی تولیدی داشتند. بیشترین انرژی تولیدی متعلق به تیمار کمبینات با 17626000 کیلو کالری بر هکتار و بعد از آن تیمار خطی کار با 15737500 کیلو کالری بر هکتار و کمترین آن مربوط به تیمار بذرپاش با 13534250 کیلو کالری بر هکتار بود. مقایسه ی میانگین نسبت انرژی نشان داد هر سه روش کاشت گندم، در سطح اطمینان 1 درصد، اختلاف معنی داری با یکدیگر دارند. میانگین نسبت انرژی تیمار کمبینات 7/1، تیمار خطی کار 5/1 و تیمار بذرپاش 26/1 محاسبه شد. با توجه به نتایج به دست آمده تیمار کاشت گندم با کمبینات به علت کمترین مصرف انرژی و بیشترین انرژی تولیدی و در نتیجه بالاترین نسبت انرژی بهترین روش کاشت گندم در بین سایر تیمار ها شناخته شد.