تأثیر اضافه وزن بر عملکرد ریوی زنان آماده و غیرآماده به لحاظ بدنی

هدف از این پژوهش تعیین تأثیر اضافه وزن بر عملکرد ریوی دانشجویان آماده و غیر آماده به لحاظ بدنی دانشگاه بیرجند است. 60 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه بیرجند بر اساس شاخص توده بدنی (30 نفر دارای اضافه وزن و 30نفر با وزن طبیعی) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. شاخص های ترکیب بدنی شامل قد، وزن، شاخص توده بدنی (bmi)، محیط کمر (wc) و نسبت محیط کمر به محیط لگن (whr) با متر نواری و ترازو؛ شاخص های عملکرد ریوی شامل ظرفیت حیاتی بافشار (fvc)، حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول (fev1)، نسبت حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی (fev1/fvc) و اوج جریان بازدمی (pef) به روش اسپیرومتری؛ و آمادگی هوازی (vo2max) توسط آزمون زیربیشینه ی استورر - دیویس بر روی چرخ کارسنج اندازه گیری شدند. برای بررسی رابطه بین متغیرها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون، برای مقایسه گروه ها از آزمون t-student در گروه های مستقل و همچنین برای تعیین رابطه خطی و پیش بینی عملکرد ریوی از روش تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده گردید. میزان خطا 0/05 درنظر گرفته شد. بر اساس یافته¬های تحقیق حاضر می¬توان اظهار داشت که اضافه وزن، به ویژه تجمع چربی در ناحیه شکم، بواسطه اثرات مکانیکی که بر عضلات تنفسی و قفسه سینه وارد می¬کند، موجب کاهش در شاخص¬¬های عملکرد ریوی نظیر fvc، fev1 و pef می¬شود و این ارتباط مستقل از میزان آمادگی هوازی است. نتایج تحلیل رگرسون چندگانه نیز نشان داد که wc، whr و vo2max در معادلات پیش¬بینی عملکرد ریوی سهم دارند.