بررسی ارتباط بین وزن کل، طول کل و جنسیت با میزان جیوه و امگا-3 (epa و dha) در میگوی ببری سبز (penaeus semisulcatus) و لابستر (thenus orientalis) در خلیج فارس (حدفاصل قشم تا کیش)

تحقیقات نشان می دهند که آبزیان علاوه بر تامین اسیدهای چرب بدن، یک منبع بالقوه مهم برای تماس انسانها با انواع آلاینده های زیست محیطی نیز به حساب می آیند. در تحقیق حاضر ارتباط بین طول کل، وزن کل و جنسیت با غلظت جیوه در بافت خوراکی (عضله) و غیرخوراکی (پوسته و امعاء و احشاء) و درصد امگا-3 (epa و dha) در بافت عضله 30 نمونه میگوی ببری سبز (penaeus semisulcatus) و 21 نمونه لابستر (thenus orientalis) صید شده از خلیج فارس مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان داد که در میگوی ببری سبز، با افزایش طول و وزن، غلظت جیوه بافت عضله و امعاء و احشاء افزایش می یابد. همچنین مشخص شد که غلظت جیوه عضله و پوسته در میگوهای ماده و غلظت جیوه امعاء و احشاء در میگوهای نر بیشتر است. در گونه لابستر با افزایش طول و وزن، غلظت جیوه عضله، کاهش ولی غلظت جیوه امعاء و احشاء افزایش یافت. همچنین غلظت جیوه در هر سه بافت جنس ماده بیشتر بود. هیچ ارتباطی بین طول و وزن کل با غلظت جیوه بافت پوسته در هر دو گونه مشاهده نشد. نتایج نشان داد که در هر دو گونه با افزایش طول و وزن کل، درصد epa و dha در بافت عضله کاهش می یابد. همچنین در هر دو گونه، درصد epa در نرها و درصد dha در ماده ها بیشتر بود. این مطالعه نشان داد که غلظت جیوه در دو گونه (penaeus semisulcatus و thenus orientalis) متعلق به آبهای ساحلی خلیج فارس (به ترتیب 05/0 و mg/kg wet weight 1/0), کمتر از حد مجاز who/fao (mg/kg wet weight 5/0) می باشد. در نهایت مشخص شد که بافت های لابستر در مقایسه با میگوی ببری سبز، غلظت بیشتری از جیوه و درصد کمتری از امگا-3 را دارند.