بررسی اثر نقص سازه ای در اتصال به تکیه گاه در شبکه های دولایه تختِ سازه های فضاکار

برخی از سازه¬های فضاکار در مقابل بعضی از متغیرهای رفتاری اعم از متغیرهای هندسه یا ماده یا تکیه¬گاه و یا شرایط محیطی چون دما حساس می باشند، یکی از این متغیرهای رفتاری، جابجایی تکیه¬گاه¬هاست که ممکن است ناشی از ناهمگنی پی¬ها و یا میزان بار وارده به آنها باشد؛ همچنین وقتی سازه¬های فضاکار برروی زمین ساخته شدند و به محل نصب انتقال یافتند ممکن است بین تعدادی از تکیه¬گاه¬ها با سازه (به علت بی¬دقتی در ساخت، به وجود آمدن تغییر شکل در سازه هنگام بلند کردن آن با جرثقیل برای نصب، اختلاف دمای طراحی و اجرا و ...) فاصله به وجود آمده باشد که برای نصب به اعمال نیروی خارجی و یا اعمال دمای طراحی در هنگام اجرا نیاز میشود؛ این حالت معادل وقتی است که در تکیه¬گاه¬ها نشست نامتساوی رخ دهد. شبکه¬های دولایه با وجود درجه بالای نامعینی استاتیکی، مصون از خرابی نیستند و خرابی چند عضو بحرانی میتواند به علت ایجاد یک مکانیزم، باعث گسیختگی آنها شود، لذا جابجایی تکیه¬گاه باعث ایجاد تنش¬هایی ناخواسته در سازه می¬شود که اگر در جهت افزایش تنش¬های ناشی از بارگذاری عمل کند تعدادی از المان¬ها را به تنش بحرانی رسانده ادامه کاربری سازه را به خطر می¬اندازد. در این تحقیق با استفاده از نرم افزار به بررسی اثرات آن بر شبکه¬های دولایۀ تخت پرداخته شده است و روابطی برای محاسبۀ جابجایی تکیه¬گاهیِ پیشنهاد شده است. در بررسی انجام شده در اثر جابجایی تکیه¬گاهِ ستون مرکزی در بافت دوراهه و دوراهۀ کاهش یافته، ستون کناری (وسط ضلع سازه) و المان¬های اطراف آن و در بافت قطری، ستون گوشه و المان¬های اطراف آن بحرانی¬ترین وضعیت را دارند. در جابجایی تکیه¬گاهِ ستون کناری، بیشترین تغییرات در جهت بحرانی¬تر شدن در ستون کنارِ ستون تحت جابجاییِ تکیه¬گاهی و المان¬های اطراف آن ایجاد می¬شود.