مطالعه در زمانی استراتژی های غرابت زدایی و آشنا زدایی مقولات فرهنگی مترجمان در ترجمه 6 اثر ارنست همینگوی

در دهه های 1330 تا 1350 از آثار ارنست همینگوی ترجمه های معدودی به جا مانده است. به طوریکه مرد پیر و دریا در سال 1331، وداع با اسلحه در سال 1344، براه خرابات درسال 1346، مجددا وداع با اسلحه در سال1349 و زنگها برای کی به صدا در می آیند و جزیره ایی در طوفان در سال 1350 به فارسی ترجمه شده اند. این در حالی است که در فاصله سالهای 1360 تا به امروز بیش از 40 ترجمه از آثار همینگوی صورت گرفته است. از میان آثار ذکر شده در بالا بجز براه خرابات و جزیره ایی در طوفان، سایر آثار در دهه های 60 تا 80 بارها به چاپ مجدد رسیده اند. از این روست که مرد پیر و دریا، ، وداع با اسلحه در سال 1344 و زنگها برای کی به صدا در می آیند، به عنوان معرف های دهه های 30 تا 50 انتخاب شده اند تا در مقابل زنگها برای کی به صدا در می آید در سال 62، وداع با اسلحه در سال 72 و پیرمرد ودریا در سال 84، ، به عنوان معرف های دهه های 60 تا 80 قرار گیرند. این تحقیق از اینرو مطالعه درزمانی خوانده شده است که سپس محقق به دنبال یافتن استراتژی مترجمان در ترجمه های ذکر شده، آثار همسان را در کنار هم قرار می دهد تا دریابد مترجمان از میان استراتژی های غرابت زدایی و آشنا زدایی کدامیک را در ترجمه خود به کار گرفته اند. با عنایت به راهبرد های بومی گرایی و بیگانه گرایی در ترجمه که از سوی ونوتی (240: a 1998)ارائه شده است، مطالعه? در زمانی حاضر در پی بررسی راهبردی است که مترجمان در طی 6 دهه? گذشته آثار ارنست همینگوی را در بافت زبان فارسی به تصویر درآورده اند. این مقاله قصد دارد به آن دسته از ویژگی های متنی ترجمه ها توجه کند که نشان دهنده راهبرد مورد استفاده مترجمان در ترجمه آثار همینگوی است، از همین رو در تلاش است با توجه به روش ترجمه? مقولات فرهنگی در آثار این نویسنده پاسخ سوال خود را دریابد. پرسش مطرح در این تحقیق، یافتن رایج ترین راهبرد مترجمان در ترجمه? آثار همینگوی از آغاز دهه 1330 تا 1380 است. نمونه های جمع آوری شده به شش روش ترجمه بومی گرایی و سه روش ترجمه بیگانه گرایی تقسیم بندی شده است. روش های ترجمه بومی گرایی معادل فرهنگی، جایگزینی فرهنگی، دگرنویسی، ترجمه توضیحی، توضیحات خارج از متن ، و حذف را در بر می گیرد. روش های ترجمه بیگانه گرایی نیز شامل ترجمه تحت اللفظی، ترجمه قرضی و وامگیری است. نگارنده در تحلیل نهایی خود نتیجه گیری می کند که اگرچه از آغاز دهه 1330 تا دهه 1380 مترجمان از هر دو روش ترجمه در برگردان آثار همینگوی استفاده کرده اند، بومی گرایی رایج ترین راهبرد مترجمان در ترجمه آثار همینگوی بوده است.