مطالعه اثر بخشی طرح مدرسه مروج سلامت در دانش آموزان سال اول توسطه شهرستان دزفول

پس از پایان یافتن دوره ی کودکی و ورود به دوره ی نوجوانی، دگرگونی های زیادی در ابعاد مختلف جسمی، عقلی و احساسی و روانی در نوجوان بوجود می آید. نوجوانان علاقه دارند درباره ی مسائلی مانند هویت جنسی، بهداشت جنسی، ارتباط با جنس مخالف، سیگار و سوء مصرف مواد و کارهای پرخطر مانند ترک خانه، داخل شدن در گروه ها چیزهایی یاد بگیرند ودر باره ی آنها بحث کنند. به همین دلیل هم بسیاری ازآسیب های جدی اجتماعی متوجه این گروه در جامعه می باشد. از مهم ترین علل این امر، ناآگاهی، عدم تجربه ی کافی و عدم برخورداری از پاره ای مهارت های بازدارنده و یا اصلاح کننده است. مدرسه به عنوان مهم ترین محیط آموزشی که قریب به اتفاق کودکان و نوجوانان از آن بهره می برند، مسئول آموزش بیش ترین حجم از دانسته ها و مهارت هایی است که افراد جامعه را آماده در پیش گرفتن یک زندگی سالم و مسئولانه می کند. طرح مدرسه ی مروج سلامت با هدف پیشگیری از رفتارهای پرخطر (خشونت، دخانیات، مواد مخدر و ایدز) که موجب آسیب های جدی اجتماعی می شوند در بسیاری از استان های کشور به اجرا در آمده است. در این پژوهش میزان تأثیر اجرای این طرح در بالا بردن آگاهی دانش آموزان سال اول متوسطه مورد مطالعه قرار گرفت. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی دانش آموزان سال اول متوسطه شهرستان دزفول است که این طرح در مورد آن ها اجرا شده است تعداد نمونه مورد نظر با استفاده از جدول مورگان 260 نفر تعیین گردید که به شیوه ی تصادفی خوشه ای به عنوان گروه آزمایش انتخاب شدند.به همان تعداد هم از بقیه ی دانش آموزان سال اول که در طرح مشارکت نداشتند به عنوان گروه گواه انتخاب گردید. روش تحقیق شبه آزمایشی بود. از پرسشنامه ای که بر اساس اهداف طرح و با توجه به کتب آموزشی در سه بخش ایدز، خشونت، دخانیات و مواد مخدر تنظیم شده بود به عنوان ابزار گردآوری اطلاعات استفاده گردید. آزمون در دو مرحله بصورت پیش آزمون در شروع سال تحصیلی و قبل از آموزش و پس آزمون در پایان سال وپس از آموزش برگزار گردید. نتایج پژوهش، اختلاف معنی دار در میزان افزایش آگاهی دانش آموزان نسبت به ایدز و عدم وجود اختلاف معنی دار در افزایش آگاهی دانش آموزان نسبت به خشونت و دخانیات و مواد مخدر را نشان داد. از دلایل عدم افزایش آگاهی دانش آموزان می توان آموزش ناکافی دبیران مجری طرح، در نظر نگرفتن زمان خاصی برای آموزش، تأکید بر روش سخنرانی به عنوان تنها روش آموزش، عدم آگاهی مدیران نسبت به این طرح، عدم آموزش والدین، نبودن تعداد کافی کتب خودآموز در مدارس و عدم تشویق دانش آموزان به مطالعه در مورد آن ها و عدم نظارت و توجه مسئولین بر اجرای صحیح این طرح را نام برد.