اندازه گیری دفراسیروکس و بوتالکس با استفاده از روش فلوئورسانس حساس شده ی تربیوم

از روش لومینسانس حساس شده ی تربیوم به دو صورت مستقیم و غیر مستقیم در کارهای پژوهشی استفاده می شود که در روش غیر مستقیم لیگاند دوم با تربیوم تشکیل کمپلکس می دهد و با افزودن آنالیت شدت فلوئورسانس کمپلکس (یا پروب) تغییر می کند. در کار پژوهشی حاضر بوتالکس و دفراسیروکس به ترتیب با روش های غیر مستقیم و مستقیم اندازه گیری شده اند. قسمت اول: اندازه گیری دفراسیروکس به روش مستقیم در این قسمت یک روش تازه، سریع و حساس فلوئوریمتری برای اندازه گیری دفراسیروکس در ادرار، سرم و فرمولاسیون های داروئی ارائه شده است که بر مبنای حساس سازی فلوئورسانس تربیوم می باشد. طول موج های ماکزیمم نشر و تحریک برای اندازه گیری دفراسیروکس بترتیب 328 و 545 نانومتر می باشد. در ادامه شرایط بهینه برای اندازه گیری دفراسیروکس با در نظر گرفتن فاکتور های مختلف بررسی شد. تحت شرایط بهینه شدت فلوئورسانس با غلظت دفراسیروکس در محدوده ی 9-10 × 5 تا 6-10 × 5 مولار رابطه ی مستقیم دارد. حد تشخیص 9-10 × 1.5 مولار و دقت روش 1.1 تا 2.3 در صد می باشد. قسمت دوم: اندازه گیری بوتالکس به روش غیر مستقیم برای اندازه گیری بوتالکس به روش غیر مستقیم، از پروب تربیوم- دفراسیروکس استفاده شده است. در این کار از اثر خاموش سازی بوتالکس جهت تعیین آن در نمونه های حقیقی استفاده شده است. میزان خاموش سازی در طول موج 545 نانومتر با غلظت بوتالکس رابطه ی مستقیم دارد. خاموش سازی فلوئورسانس تربیوم به علت تشکیل کمپکس پایدار تربیوم- بوتالکس می باشد. طول موج های ماکزیمم نشر و تحریک برای اندازه گیری دفراسیروکس بترتیب 328 و 545 نانومتر می باشد. در این کار تاثیر ph، زمان، ترتیب افزایش معرف ها، دما، غلظت تربیوم و دفراسیروکس بر روی شدت فلوئورسانس خاموش شده بررسی شد و تحت شرایط بهینه شده محدوده ی خطی روش 0.01 تا 1.5 میلی گرم بر لیتر می باشد. حد تشخیص 0.03 میلی گرم بر لیتر می باشد. محدوده ی خطی، تکرار پذیری، میزان بازیابی و حد تشخیص این روش را برای اندازه گیری بوتالکس در ادرار، سرم، شیر، پنیر، گوشت، خامه و فرمولاسیون های داروئی استفاده شده است.