بررسی میزان استفاده از مؤلفه های اصلی دو رویکرد طراحی آموزشی (رفتارگرا و ساختن گرا) در فرایند یاددهی و یادگیری میان اساتید دانشگاه اصفهان

پژوهش حاضر با توجه به اهمیت برنامه ریزی و بکارگیری اصول طراحی آموزشی در فرایند یاددهی-یادگیری با هدف بررسی میزان استفاده اعضای هیأت علمی دانشگاه اصفهان از مولفه های مورد تاکید در طراحی آموزشی انجام گرفته است .روش تحقیق پیمایشی می باشد که با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته ای مشتمل بر 63 سئوال و با ضریب پایایی 950/ به بررسی نظرات اعضائ هیأت علمی و دانشجویان درباره میزان استفاده اساتید از مولفه های اصلی طراحی آموزشی با دو رویکرد رفتارگرایی و ساختن گرایی می پردازد. جامعه آماری پژوهش عبارتنداز: اعضای هیأت علمی که در دانشکده های دانشگاه اصفهان مشغول به امر یاددهی و تدریس اند که مجموع آنها 388 نفر می باشد.و دانشجویان دانشگاه اصفهان که در مقطع کارشناسی مشغول به امر یادگیری اند که مجموع آنها 10596 نفر می باشد.نمونه آماری برای اساتید 102 نفر و برای دانشجویان373 نفر بود.در این پژوهش از روش توصیفی و ابزار پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد پس از تجزیه و تحلیل داده های مربوط به هر سئوال6 نتایج زیر به دست آمد: سوال اصلی:1- میزان استفاده اساتید دانشگاه اصفهان از مولفه های اصلی رویکردهای طراحی آموزشی در فرایند یاددهی- یادگیری در حد متوسط می باشد. سوالات فرعی: 1-میزان استفاده اساتید دانشگاه اصفهان از هر یک از مولفه های اصلی رویکرد آموزشی رفتارگرا از نظر دانشجویان در حد متوسط می باشد. 2-میزان استفاده اساتید دانشگاه اصفهان از هر یک از مولفه های اصلی رویکرد آموزشی ساختن گرا از نظر دانشجویان در حد متوسط می باشد. 3- بین نظرات اساتید و دانشجویان در خصوص میزان استفاده اساتید از مولفه های طراحی آموزشی تفاوت معناداری وجود دارد . 4- بین مدرک تحصیلی اساتید و میزان استفاده آن ها از مولفه های طراحی آموزشی رابطه معنی داری مشاهده نمی شود 5- بین مرتبه دانشگاهی اساتید (مربی، استادیار، دانشیار و استاد) و میزان استفاده آن ها از مولفه های طراحی آموزشی رابطه معنی داری مشاهده نمی شود. 6- بین سابقه تدریس اساتید و میزان استفاده اساتید از مولفه های طراحی آموزشی رابطه معناداری وجود ندارد. 7- بین گذراندن دوره مهارت تدریس و میزان استفاده آن ها از مولفه های طراحی آموزشی رابطه معنی داری مشاهده نمی شود.