تجزیه و تحلیل نحوی و ساخت واژی در گویش خلاری

گویش های بازمانده در گوشه و کنار ایران حاوی جنبه هایی از فرهنگ کهن این مرزوبوم هستند که پرداختن به آنها مطالعه فرهنگ بومی آن مناطق را تسهیل می کند. گویش خلاری یکی از گویش های استان فارس است که در روستای خلار از توابع شهرستان سپیدان به آن تکلم می شود. تحقیق حاضر که با هدف به دست دادن توصیفی علمی و زبانشناختی از ساختار صرفی- نحوی گویش مردم این منطقه انجام شده است، اولین تحقیق علمی و نظام مند در مورد این گویش می باشد. برای جمع آوری داده ها از گویشوران بومی این منطقه استفاده شده و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات روش رایج مورد استفاده زبانشناسانی چون باطنی(1380)، رحیمیان(1381)، مشکوةالدینی(1384) و... بکار گرفته شده است. گویش خلاری یکی از گویش های زبان فارسی است که با وجود داشتن شباهت های زیاد با گویش فارسی معیار از جهاتی نیز با آن متمایز است که همین امر لزوم پرداختن به آن را روشن می سازد. ویژگی هایی از جمله ساخت ارگتیو، علامت معرفه، نداشتن نشانه مفعول، داشتن واژگان غنی در زمینه کشاورزی از مشخصه های منحصر بفرد این گویش می باشد. نگارنده معتقد است که توانسته در راه شناساندن این گویش گام کوچکی بردارد، هرچند که این تحقیق دارای نقایصی است که امید دارد این کار توسط محققان دیگر ادامه یافته و کامل گردد.