تأثیر خودآگاهی و نوع توجه بر پدیده انسداد در بسکتبالیست های رده جوانان شهر اهواز

انسداد ممکن است بدترین و تلخ ترین تجربه ورزشکاران در میادین ورزشی باشد و می تواند ورزشکاران را در همه سطوح تحت تأثیر قرار دهد. هدف از انجام این تحقیق تأثیر خودآگاهی و نوع توجه بر پدیده انسداد ورزشکاران بسکتبال رده جوانان شهر اهواز بود. روش تحقیق حاضر نیمه تجربی و جامعه آماری شامل کلیه ورزشکاران بسکتبال باشگاه های ورزشی شهر اهواز در رده جوانان بودند که از بین آن ها 150 نفر بطور تصادفی ساده انتخاب شدند و در پنج گروه (خودآگاهی بالا، خودآگاهی پایین، توجه مربوط، توجه نامربوط و کنترل) در هر گروه 15 ورزشکار دختر و 15 ورزشکار پسر قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقیاس خودآگاهی ریالو و آلیک (1998) می باشد که پایایی آن برای سه خرده مقیاس عبارت بود از: خودآگاهی خصوصی، 0/72؛ خودآگاهی عمومی، 0/66 و اضطراب اجتماعی، 0/82. به علاوه، مهارت های مورد استفاده مهارت باز (دفاع تک به تک از نیمه زمین) و مهارت بسته (پرتاب پنالتی) بود. نتایج نشان داد که در سطح (p=0.001 ) بین سه گروه خودآگاهی (خودآگاهی بالا، خودآگاهی پایین و کنترل) با توجه به f=17.817 و هم چنین سه گروه توجه (توجه مربوط به تکلیف، توجه نامربوط به تکلیف و کنترل) با توجه به f=8.129 به دست آمده بر پدیده انسداد تفاوت معنی داری وجود دارد. به علاوه، نتایج نشان داد که بین بسکتبالیست های دختر و پسر تفاوتی در انسداد وجود ندارد. این تحقیق بیان می کند که گروه خودآگاهی بالا تحت شرایط فشار انسداد کمتری را در هر دو مهارت باز و بسته تجربه کردند. هم-چنین گروه توجه مربوط تحت شرایط فشار انسداد کمتری را در مهارت بسته تجربه کردند. هم-چنین نتایج بیانگر تفاوت معنی داری میان دختران و پسران ورزشکار بر انسداد در هر دو مهارت باز و بسته نبود.