تهیه و شناسایی کامپوزیت های پلیمر- نانوپورها (mcm-41 and nay ) و بررسی آنها در رها سازی کنترل شده داروی مترونیدازول

از پلیمرها به طور وسیع برای رها سازی کنترل شده انواع داروها استفاده می شود. در این موارد معمولا عامل فعال در ماتریکس پلیمری پخش می شود. میزان رها سازی دارو به نوع پلیمر و درصد وارد شدن عامل فعال در آن بستگی دارد. مواد متخلخل با ساختارهای مشخص گزینه های خوبی برای ذخیره و رها سازی مولکول های میهمان آلی به شمار می روند. زئولیت ها نانو ساختارهایی با زمینه بلوری و شامل چهار وجهی های sio4 و alo4می باشند. حضورal در زمینه زئولیت باعث باردار شدن آن و توانایی مبادله کاتیون در آن می شود. تبادل یون می تواند به عنوان عاملی جهت رهاسازی دارو مورد استفاده قرار گیرد. هر چه توانایی تبادل یون زئولیت بالاتر باشد، عامل فعال بهتر در آن وارد می شود. خاصیت تبادل یون زئولیت ها سبب می شود که از آنها به طور گسترده برای رها سازی انواع داروها استفاده شود. علاوه بر زئولیت ها مزوپورهایی مانند mcm-41 نیز برای رها سازی کنترل شده دارو به کار برده می شوند. در این پروژه ابتدا داروی مترونیدازول در حفرات زئولیت y و مزوپور mcm-41 قرارگرفته وسپس نانوکامپوزیت هایی از زئولیت y همراه با دارو و پلیمر peg (پلی اتیلن گلی کول) و نیزaam (اکریل آمید) همچنین نانوکامپوزیت هایی از mcm-41همراه با دارو و پلیمر peg (پلی اتیلن گلی کول) وهمین طور aam (اکریل آمید) تهیه شدند. نانو کامپوزیت های پلیمری تهیه شده، توسط روشهای طیف سنجی مادون قرمز (ft-ir) و آنالیز حرارتی (tga) مورد شناسایی قرار گرفتند. مطالعات اسپکتروسکوپی ft-ir نشان دادند که دارو به طور موفقیت آمیز با زئولیت و mcm-41 پیوند برقرار کرده و هیچ گونه تغییری در ساختار مولکولهای مترونیدازول موجود در این ترکیبات ایجاد نشده است. با کمک ترموگرام tga رفتار گرمایی هر یک از این نانوکامپوزیت های پلیمری بررسی شد و میزان داروی جذب شده بر روی هر یک از این پلیمرها بدست آمد. پس از آن میزان رها سازی این دارو در محیط آبی و همچنین محلول هیدرکلریک اسید 1/0 نرمال بررسی شد. میزان رهاسازی دارو در نانوکامپوزیت های پلیمری که شامل mcm-41 بود در مقایسه با نانو کامپوزیت های پلیمری حاوی زئولیت بیشتر انجام شد.