بررسی میزان رضایت شغلی کارکنان زن شاغل در وزارت مسکن و شهرسازی در مقایسه با مردان

هر سازمانی با نیروی انسانی ایجاد و بدون آن هیچ سازمانی قادر به ادامه حیات نخواهد بود. بنابرانی شناخت نیازها، انگیزه ها، تمایلات، عوامل رضایت و عدم رضایت کارمندان نه تنها لازم است بلکه جهت اتخاذ سیاستهای صحیح، راهبردی مناسب و برنامه های موثر ضروری می باشد. پژوهش حاضر به منظور نیل به اهداف فوق به شناخت میزان رضایت شغلی کارکنان زن شاغل در وزارت مسکن و شهرسازی در مقایسه با مردان پرداخته است. این پژوهش یک مطالعه توصیفی و تحلیلی است، که از بین کلیه کارکنان شاغل، 973 نفر (642 نفر مرد و 331 نفر زن) 15 درصد، 150 نفر بعنوان نمونه پژوهش از طریق روش نمونه گیری طبقه ای 97 نفر کارمند مرد (7/64 درصد) و 53 نفر کارمند زن (3/35 درصد) انتخاب گردیدند. جهت دستیابی به این هدف پرسشنامه ای حاوی 33 سوال با طرح دو نوع پرسش، 9 سوال مربوط به مشخصات فردی و 23 سوال در رابطه با اهداف پژوهش، و همچنین یک سوال باز در ارتباط با نظر کارکنان در مورد عوامل موثر در رضایت شغلی مطرح گردیدند. یافته های پژوهش در 34 جدول و 4 نمودار نشان داده شده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از ابزار های آماری نظیر جداول توزیع فراوانی و آزمون کای اسکویر و نرم افزار ‏‎spss‎‏ استفاده شد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که از عوامل موثر بر رضایت شغلی کارمندان، رضایت از مدیریت، رضایت از نحوه ارزشیابی، رضایت از حقوق و مزایای شغلی، رضایت از امنیت شغلی، رضایت از امکانات رفاهی و رضایت از شرایط فیزیکی محیط کار، در سطح پایین رضایت قرار گرفته اند. یعنی بطور کلی کارکنان از موارد فوق ناراضی می باشند. در خصوص اهداف هفت گانه پژوهش، تفاوت بین میزان رضایت شغلی زنان و مردان وجود دارد، یعنی رضایت مردان بطور کلی از زنان بیشتر است. با توجه به نتایج حاصل، آزمون در سطح ‏‎=0/05‎‏ معنی دار نیست یعنی بین رضایت شغلی و اهداف به لحاظ آماری رابطه معنی داری وجود ندارد. در این رابطه با سوالات اول تا چهارم پژوهش بین رضایت شغلی با سن، جنسیت، گروه های شغلی و سنوات خدمت به لحاظ آماری رابطه معنی داری وجود ندارد. در رابطه با سوالات پنجم تا هشتم پژوهش بین رضایت شغلی و شرایط فیزیکی محیط کار، امکانات رفاهی، ارزشیابی، امنیت شغلی رابطه معنی داری وجود دارد.