مقایسه بررسی صحت و پایایی روش تحلیلی در برآورد نیروی شناگران با دو روش کار و انرژی و دینامومتر

هدف از تحقیق حاضر ارائه روشی نو در اندازه گیری نیروی جلو برنده شناگران می باشد . برای این منظور برروی شناگران تیم هیئت شنای استان تهران تحقیقی انجام گرفت . دراین تحقیق روش تحلیلی جدید به همراه، دوروش دیگراندازه گیری نیرو بر روی نمونه ها اجراشد.سپس نتایج حاصله از روشهای گوناگون با یکدیگر مقایسه گردید. نمونه ها به صورت انتخابی ازبین شرکت کنندگان در تمرینات هیئت شناسی تهران که سن آنها بین 18 تا 12 سال بود برگزیده شدند. محقق برروی افراد مورد نظر متغیرهای زیر را اندازه گیری نمود. الف :برآورد نیروی جلوبرنده شناگران توسط روش تحلیلی. ب : اندازه گیری حداکثر نیروی شناگران توسط روش کارو انرژی. ج: اندازه گیری حداکثر نیروی شناگران توسط دینامومتر . د: اندازه گیری برخی متغیرهای بدنی مانند وزن، قد، عرض شانه، دور قفسه سینه و سطح بدن . باتوجه به اطلاعات بدست آمده از روش تحلیلی و مقایسه با نتایج تحقیقات خارجی که با روش mad نیرو را اندازه گیری کرده اند مشخص شد که شناگران داخلی نسبت به شناگران خارجی برای رسیدن به سرعت های یکسان از نیروی بیشتری استفاده می کنند که این افزایش کاربردنیرو باعث می گردد که شناگران داخلی اولا زودتر خسته شوند. ثانیا توانایی باقی ماندن درآن سرعت را برای مدت کمتری داشته باشند. ثالثا توانایی رسیدن به سرعت های بالا را نداشته باشند. به همین دلیل شناگران داخلی از رکوردهای پائین تری نسبت به شناگران خارجی برخوردارند. علت این امر می تواند ناشی از ضعف تکنیکی و عدم نگهداری صحیح بدن درآب باشد. لذا مربیان بایستی سعی در بهبود تکنیک شناگران خودداشته باشند. باتوجه به محاسبات و مطالعاتی که دراین تحقیق بعمل آمده به طور کلی نتایج زیر بدست آمد. -1 روش تحلیلی را می توان مشابه روش کار و انرژی دینامومتر داشت . واین روش را بجای دوروش دیگر که برای اجرا نیاز به وسیله دارند می توان بکاربرد. -2 مشخص شد که مقدار نیروی جلو برنده نصف حداکثر نیرواست . پس با بالابردن حداکثر نیرو می توان مقدار نیروی جلوبرنده را افزایش داد که در نهایت این افزایش نیرو باعث بالا رفتن سرعت می شود. -3 باتوجه به ضرایب بدست آمده معلوم شدکه شناگران سرعتی که از قد و وزن بیشتری برخوردار هستند موفق تر می باشند. -4 بین سرعت و سطح مقطع همبستگی معناداری بدست نیامد که این نتیجه با تحقیق سال 1990 توینست همخوانی دارد.